Vertrek uit Almaden

Op een goede dag ergens eind mei besluiten we een woensdag te vertrekken uit Almaden, onze natuurkampeerplaats te verlaten, op de bonnefooi naar Portugal. Toeristen worden per vliegtuig al toegelaten en per 15 juni zouden ook de grenzen openen met Spanje. De inwoners van Almaden hebben daar allemaal zo hun eigen mening over; je mag onder andere de provinciegrens in Spanje niet over. Die ene aangestipte woensdag wordt het dan ook niet en de bekende n uit het dorp grapten telkens " Wanneer vertrekken jullie, woensdag zeker?, waarop wij dan antwoorden " un miercoles". En Roos ging nog eens paardrijden bij Semmie en we stuurden nog wat armbandjes op, ik wilde nog een reisverslag posten, we aten nog wat Churroz op het terras en bestelden nog een Fanta naranja. We sliepen nog wat nachten onder de oeroude Steeneiken met op de achtergrond het ritme van de oorbellen en joegen nog maar eens de varkens van boer Bonnie de stuipen op het lijf. Totdat de bom barste......een enorme explosie van wensen, emoties, verloren geduld, onbegrip, ondankbaarheid, onmacht en irritaties, zocht zich een weg. En het duurde even voor we de richting ervan konden aanpassen....en toen besloten we dat het de hoogste tijd was om te gaan. Dat schepte weer nieuwe moed en enrgie, een nieuwe belofte, ontmoeten van bekenden in Portugal, in de bus zitten en het mooie landschap voorbij zien komen, nieuwe avonturen en misschien ook wel weer een beetje het idee van de terugweg. We hebben hier op een voortreffelijke manier het slot uitgezeten, de mensen waren allemaal even vriendelijk, we zijn in alles voorzien ( naar wildkampeermaatstaven) , daarvoor wil ik mijn dankbaarheid uitspreken, maar nu is het genoeg geweest.
Het is woensdag 10 juni 2020 geworden dat we in de bus springen en Almaden verlaten. We hebben goede moed de grensovergang te passeren, wij vinden onszelf geen risico, we komen uit een gebied waar niemand besmet is, we hebben een adres in Portugal, maar op de achtergrond blijven de regels klinken " het is pas per 15 juni toegestaan......en wie zijn wij.....Met een beetje geluk is er geen controle......... Een km of 90 verder door de provincie extremadura, een aantal guardia civil zonder problemen gepasseerd, ons verhaal goed voorbereid, moeten we stoppen. Twee douaneposten in de vorm van een bus met daarvoor een tent, een Portugese aan de Spaanse kant en een Spaanse aan de Portugese kant. We worden gevraagd te stoppen en te vertellen wat de rede is dat we Portugal in willen. Michaël kan alleen uitbrengen " vrienden bezoeken". " Sorry " zegt de Portugese douanier ( hele knappe man trouwens), "maar dan kunnen we u niet doorlaten"! Meer kunnen we ook niet meer uitbrengen, een beetje met de mond vol tanden. Paspoort wordt nog gecontroleerd en het kenteken en dan mogen we twee meter de grens over om via een keerlus weer met onze neuzen richting Spanje te komen..... Zucht...........en nu?!
We zetten de bus onder een boompje in een parkeerhaven, eerst maar even wat eten en Michaël even rusten. Ik neem Rafael mee naar een picknicktafel met zijn rekenschrift en neem een kaart en een campinggids mee. Daar zitten we dan. Rafaël krijg ik niet zo een twee drie aan het rekenen dus besluit ik de verleiding niet te weerstaan en nog even langs de grenspost te lopen voor een praatje, ik had mijn verhaal nog niet helemaal verteld en dat ga ik nu even doen. Het is een prettige conversatie waarbij ik enigszins geëmotioneerd vertel over onze ervaring tijdens de quarantaine en de ontploffing die we hadden in kamp Holland, over de behoefte om vrienden te bezoeken ( wellicht is psychische nood ook een medisch noodgeval, waarbij passeren mag) en in een echt bed te slapen. Maar helaas, verder dan een fijn gesprek over Spanje, Portugal en Holland, Nederland kom ik niet, maar dat is oké. Ik ben mijn verhaal even kwijt en onderwijl heb ik een aantal tips gekregen.....Het wordt of verder naar Zuid Spanje de stranden aan de kust van Huelva, of naar het Noorden, vrienden opzoeken in Zuid Frankrijk onder het mom van " wij zijn onderweg naar de lage landen" , dan zouden we volgens die knappe douanier, gewoon af en toe kunnen blijven hangen onderweg, of in Frankrijk. Ik wandel met nieuwe visie terug naar de bus, waar Rafaël inmiddels al een sinaasappeltje zit te peuzelen. Ik bespreek de mogelijkheden met Michaël; wat hebben we nodig?, strand of contact met bekenden een camping…….We kiezen voor beiden....dat betekend noordwaarts, richting Cantabrieë, surfen, en dan door naar Bidart, Lianne en Martijn bezoeken. Ik bel met Lianne, zij woont tijdelijk met haar gezin in Zuid Frankrijk en vraag of we daar welkom zijn op slakkenreis naar Nederland. Dat zijn we! Toch weer zo fijn om een bekende vertrouwde stem te horen, zeker in deze situatie.
Ik spring achter het stuur en met nieuwe energie suis ik vrolijk een stuk door de bergen met mijn 2 kinderen naast me voorin, tot het volgende tankstation, me afvragend waarom ik niet vaker achter het stuur zit. We landen bij een stuwmeertje naast het dorpje Jerez de los Caballeros, waar we na het nuttigen van de avondmaaltijd en het maken van een wandeling om het meer, we een goede nacht doorbrengen.
Donderdag 11 juni
Van natuurgebied naar natuurgebied, lijkt me een goede manier, zonder al te veel problemen noordwaarts te trekken. Vandaag is mijn oog gevallen op Parc National de Monfraque, een kilometer of honderd onder Slamamanca. Daar kunnen we vast een mooie wandeling maken. Wij nomaden pakken de ontbijtboordjes weer bijeen en hup in de bus. Wie zit er vandaag voor op het bankje tussen ons in? Hierover is inmiddels een goede verstandhouding , er ontstaan geen schermutselingen meer. Een lunch op een picknickplaats een eindje van de weg brengt ons Auberginesoep en wat bewegingsvrijheid. Vlak voor het bereiken van ons pin op de kaart doen we voor het eerst sinds 3 maanden weer boodschappen bij ons bekende Lidl, iedereen in de joepie stemming. Rafaël trakteert op broodjes, Roos vind allerlei leuke knutselspullen en Michaël een zadel en nieuwe fietstassen. We eten ( het is inmiddels al ver voorbij etenstijd) broodjes mozzarella met tomaat en pesto en ijsjes, vier in een doosje. Op de parking hebben we weer alles soorten bekijks en gaat de bus weer op de foto. Een bejaarde dame met een bloemetjes jurk en een dikke zonnebril spreekt Michaël aan over de tekst op de bus " Dios protege" Het is de waarheid wilde ze maar beamen, ze bad er elke dag voor en werd er emotioneel bij de aanblik van de worden op de bus, dat ontroert ons dan weer.
Het laatste stukje van de etappe van vandaag brengt ons naar een camping. Ja een camping, ogenschijnlijk dicht, officieel gesloten, maar na een half uurtje, staan we op een camping, onder een warme douche, voor het eerst sinds 3 maanden, aaahhhh! Ik wist niet dat ik dat zo gemist had. Op een Engels echtpaar na is de camping verlaten, er staan wel wat paardjes in de wei, zie een glimlach op het gezicht van Roos. Ik ben helemaal blij, morgen ga ik wandelen, had ik gedacht.......jammer maar helaas, "Dat mag niet !", zegt de eigenaresse van de camping, "Ze schrijven elke dag boetes uit aan overtreders" Hier in de Extremadura zijn ze nog in fase 2, even geen rekening mee gehouden dat je daar dan niet zo veel vrijheden hebt als in Andalusie.
Desalniettemin hebben we een fijne twee dagen hier. Roos maakt een buitenrit met Carlos, weer een rit om niet snel te vergeten, 2 uur galopperen door velden en langs plassen, ze krijgt complimenten over haar rijstijl. Als ze na 2 uur weer langs onze furgoneta stappen voel ik me apentrots. Som denk je wel eens , waar doe ik dit ook al weer voor en dan is dit zo’n moment dat een antwoord je gegeven wordt. De jongens beleven de omgeving per fiets, er loopt een " via verde" langs de camping, een “ groene weg” van 21 km lang waar alleen niet gemotoriseerde voertuigen zich mogen verplaatsen en ik ben even ( een uurtje ) alleen thuis.
Veel energie heb ik niet , ik voel me sinds gister moe en heb geen eetlust, het zweet breekt me uit bij kleine inspanningen. Beetje rustig aan maar .........de avond voor vertrek fiets ik nog 18 km....dat gaat.
Op 13 juni rijden we via een tussenstop , waar we nacht doorbrengen achter een kerkje op een heuvel aan een groot meer met uitzicht op heuvels naar de voet van de Picos de Europa. Op de weg door de provincie Léon, waar het landschap steeds vlakker wordt, zit op nagenoeg ieder elektriciteitspaal een nest jonge ooievaars, het blijven bijzondere verschijningen met hun zwart/wit verenkleed en knaloranje snavel. Na een stop bij een vogelkijkhut wordt voor onze ogen een kat aangereden, en een paar kilometer verderop ligt nog een dode kat op de weg. Het leven van een kat tussen velden en wegen is niet zonder risico's. Gister reden we zelf over een best grote slang, uitwijken was niet meer mogelijk, das toch een naar gevoel. Het doet je denken; " moeten wij wel met snelle voertuigen over wegen zoefen en zo het leven van dieren in gevaar brengen? En wie zijn wij mensen die zo'n hoge status denken te hebben dat de dood van een van ons, ten koste nog baten moet worden voorkomen. Enfin, zonder verder zichtbaar dierenleed door toedracht van de snelle mens landen we op camping municipal in Cistierna, 15 per nacht, het kan dus wel goedkoop in Spanje, aan de voet van de Picos de Europa, waar de enige gasten zijn een Duitse en Spanjaard met 2 kids die op zoek zijn naar een stuk grond om eenvoudig op te gaan wonen met hun 2 kids en wat dieren… Lijkt me heerlijk, maar krijg t Spaans benauwd bij het idee dat ik daar dan alleen zou zitten met man en kinderen, zonder familie en vrienden,die we dan wel zouden maken, maar toch? Ik ben teveel gehecht of heb erg nodig mijn sociale omgeving. Na 3 mnd kunnen we over een wasmachine beschikken...hoppa de hele bups ( en het dat was inmiddels aardig wat) erin.....Maar dan drogen......Gelukkig is het de volgende dag iets zonniger, maar het was me wel een werkje van naar binnen en naar buiten met de lakens, tussen de buien door....We blijven twee nachten. Roos maakt armbandjes voor een vriendinnetje, Rafaël gaat vissen met Michael maar wordt na 10 minuten al aangesproken door de lokale politie ; geen vergunning, geen uitzondering voor een kleine toerist.....jammer, maar was gelukkig de eerste keer....Ik trek mijn wandelsloffen aan, die heerlijk wandelpantoffels van Lowe, leer van buiten en van binnen, een paar jaar geleden gekregen van mijn ouders voor mijn verjaardag, mijn belangrijkste uitrusting. Ik wil nog maar even aanstippen het belang van goed schoeisel, bij welke gelegenheid dat ook. Als je haar maar goed zit, daar voeg ik dan nu aan toe, en je schoenen je soepel dragen. Enfin, ben ik op pad gegaan, even een fotootje van de routekaart, en dan richting de bergen, over een oude spoorlijn, ( hoeft niet bang te zijn dat je verkeerd loopt), en dan een stukje camino de Santiago ( dat pad kruisen we wel vaker op onze door motor aangedreven reis), en dan dat punt daar boven bereiken, daar dat grote blok beton met die wapperende Spaanse vlag. Af en toe regent het een klein beetje, maar dat deert niet, met mijn knalgele regencape, die ik tot mijn tevredenheid, en op advies van mijn vader en broertje, onder het mom van beter met laagjes, niet verruilt heb voor een duur gortex jack, blijft ook mijn rugzak lekker droog. Een stuk van een ander wandelroute brengt me in een groen vallei met aan beide kanten rotsige bergkammen....heerlijk die frisse berglucht. Ik loop maar weer eens terug in de veronderstelling dat ze me beneden nodig hebben...Daar staat de bus op de krik, de handrem wordt gefixt, wel zo fijn als we de bergen morgen ingaan. Ik draai nog wat kledingstukken om op het droogden, dat door de wind al een paar keer ondersteboven is gewaaid. En maak een tomatensoep 16 juni Ja ik ben eruit, ik durf het aan, op de dag van vertrek, neem ik de kinderen mee de bergen in naar een uitkijkpunt. Het werd tijd. 14 km wordt afgelegd, waarvan de heenweg flink steigend, ik voel het flink in mijn benen. Met het nodige kreunen en steunen en dreigementen van de kinderen met de aftocht komen we toch boven, Yes! Lekker chocola en chips als beloning...en ik mijn uitzicht. Ik ben gek op het strand, maar in de bergen vind ik het ook fantastisch.. We zijn om vier uur weer beneden, moe maar voldaan. De bus staat klaar en wordt nog even opgepoetst, er moet nog een fiets opgehesen en dan vertrekken we om half zes.... We hebben gelukkig maar 30 Km te gaan, naar Riaño, een dorp aan een groot stuwmeer. De bergen , hun kammen, rotsblokken er straalt zoon kracht vanuit.. De kolkende massa vloeibare steen, kantelende aardlagen, die na bekoeld te zijn...nu al een eeuwigheid hier roerloos staan, zijn, onverstoorbaar,in wind en in regen, onder sneeuw en onder zon. Hun veschijning en kracht verdubbelen verspiegelend in het water, hoogstens van kleur verschietend door een zomer of een winter....Wat een omgeving....Een nachtje op een camping met uitzicht over het stuwmeer waar op de bodem 7 dorpen hun geschiedenis hebben liggen. Zeven dorpen werden afgebroken in 1987, om het dal vol te laten lopen voor irrigatie en energiewinning. Het oude Riaño ligt daar ook, vandaar dat alle gebouwen zo nieuw zijn. Op een kerkje na, dat op een mooie hoogte staat, dat is gespaard gebleven. Van de kerkjes uit de dorpen onder het wateroppervlak zijn ter nagedachtenis de bellen in een monument gehangen..... We hebben van een stokoude meneer die zijn rozenstruik stond bij te punten een kleine tour gehad door zijn garage, waar hij replica's bouwt van de huizen die ooit bestonden in het dal, hij laat van alles zien over de bouw van de stuwdam en het afbreken van de dorpen, erg leuke ontmoeting met een antwoord op mijn vragen. Een heerlijk dagmenu (met echte krokante kip met friet en een mosterddip) in het enige open hotel restaurant doet ons twee uur later , om een uur of half vijf loom en voldaan in de bus stappen. Een weg die meer slingert dan stijgt leid ons naar Puerto de San Glorio een doorkijk naar een schilderachtig, majestueus uitzicht waarbij de afstanden en hoogten door ons ogen en hersenen niet te registreren zijn. Lang laten de verte zich niet zien, de door de wind en warme lucht opgezweepte wolken belemmeren ons het zicht, zelfs na een middagdutje van onze chauffeur is er geen opklaring en kunnen we alleen aan de koebellen horen dat er een beneden bestaat. We besluiten de afdaling in te zetten. De weg slingert kalm door het groene landschap, waar koeien links en recht in weilanden grazen en er regelmatig wordt er geroepen " Kijk een roofvogel"! We rijden langs dorpjes die uit niet meer dan 3 huizen bestaan, en waar op het platte land en in de dorpen van Spanje ze 20 jaar achter lopen, zijn ze hier helemaal blijven hangen. Daarin zien wij geenszins een probleem, eerder een verademing. Hier heeft nienand haast, er wordt hoogsten hard gewerkt en daar kun je 100 van worden. In de buurt van onze bestemming; Potes, heb Ik een drietal campings aangevinkt op de kaart. Eentje is gesloten en net als we besluiten niet stiekem toch de bus te parkeren op het verlaten terrein, waar de spinnenragge voor de ramen hangen alsof er al een tijdje niemand ze heeft open gedaan en je bij het naarbinnenkijken door een kapot raampje, je snel je hoofd af wend uit angst voor een blik op een geraamte dat je wellicht in een stoel zou kunnen zitten , komt er een boer voorbij in een hele oude pick- up, die maar 30 km per uur kan. Hij vertelt ons dat de camping al jaren dicht is en ook niet open gaat dit seizoen. Goed dat we niet net door het hek naar binnen reden op dat moment. Oké volgende camping, ook dicht, maandag pas open, de dag dat officieel het tourisme weer is toegestaan. Sommige campingeigenaren maken dan een uitzondering, maar deze meneer niet. Wel weet hij een goed alternatief en nadat we in Potes nog een parking hebben gecheckt die mij niet aantrekkelijk lijkt, rijden we naar Camping la Isla Picos de Europa, een camping die ik hier wel even wil noemen. Als je nog eens van plan bent een vakantie door te brengen in de Picos de Europa kan ik je deze aanbevelen. We hebben er dan ook een heerlijk 3 dagen. Een zwembad, yes een zwembad! Een rivier met watervallen!, net sanitair, fijne grasmat, veel bomen waartussen je de besneeuwde bergtoppen kunt zien (heel klein beetje sneeuw nog maar hoor). Er is een soort van houten bosrestaurant aan de rievier met een speeltuin met van die ouderwetse speeltoestellen van ijzer, nog een paar geiten erbij en het is net Hollands. We halen er een keertje een ijs en op één van de avonden als de kinderen tot laat rondfietsen en zelf hun bed vinden drinken Michaël en ik een glaasje quarenta-y-tres met grote ijsklontjen, mjam, daar lik ik mijn lippen bij af tot het laatste ijsklontje gesmolten is. Een goede paar dage hebben we hier, heerlijk weer even op een camping te staan, ik had gewoon even geen zin meer alles in die bus te moeten doen, de kinderen kunnen vriendjes maken en afwassen aan een aanrecht, de was en de handdoeken kunnen over de waslijn 't is wel even goed zo....En we vinden een outdoorwinkel in het dorp, Rafaël had dringend een paar fatsoenlijke open schoenen nodig, van die slippertje van drie euro vijftig krijgt hij kromme tenen. We schaffen een paar Keens aan, van die elastieken instappers met rubber neuzen. Ik blij dat ik goede schoenen kan kopen voor mijn kind, de winkelier blij met klanten want we krigen er een mooi t-shirt bij van Peak- Performance. Nog en kopje koffie en een boodschap verder zetten de wandeling terug in. Die twee kilometer naar de camping is nog een hele uitputtingsslag, de weg loopt slingeren omhoog en de zon staat hoog, we zijn ook niet zo veel meer gewend na die 3 maanden, mijn conditie is als die van de zogenoemde wijkagent.. Op de een of andere manier loopt een ochtendprogramma altijd over in de middag en komen we ver na lunchtijd terug. Maandag 22 juni, de dag van vertrek verbaas ik me dan ook dat we net iets over negenen de motor starten. Nog even afrekenen ( €92 voor vier nachten in het voorseizoen is goed betaalbaar en voor Spaanse begrippen goedkoop) en een kleine markt bezoeken, waar we lekker voor onderweg kopen, vers brood en dadels, en dan de tweede helft van de route door de Picos , die ons naar San Vincente leid. Nog meer bochten langs steile rotswanden, onder vangnetten door, waar al wat rotsblokken in zijn gevallen. En zoals we vroeger altijd riepen " bukken!" als mijn vader met de auto onder een brug doorreed, zo zakken hiervan ook ongemerkt je oren een beetje tussen je schouders. Vijfentwintigg kilometer lang omlaag langs een rivier waarlangs we natuurlijk even stoppen om de lekkernijen van de markt op te peuzelen. Wel een beetje riskant onderneming, de weg oversteken in een dubbelen bocht, maar de moeite waart. De laatste kilometers verwachten we ieder moment het uitzicht op zee te zien; nog een bocht, en nog een bocht, en oeps een missertje van TomTom, en dan nog een bocht en ja hoor, daar aan de linker kant heb je m, een oceaan om in te......San Vincente stelt onze verwachting en niet teleur, een klein havenstadje aan de monding van een rivier, waar de vissersbootje nu op het droge liggen, een oude brug met 23 bogen brengt ons naar de overkant, waar de stranden zijn....naar de stad fietsen we wel een keertje, nu gaan we naar zee. En dan parkeren we de bus op een groene heuvel met uitzicht op zee en het stand en erachter San Vincente , waarachter groene gedeeltelijk beboste heuvels, en de besneeuwde toppen van de bergen als panorama van deze coulise. Werkelijk spectaculair. Nog maar weer even een snelle boterham met pindakaas in de mik en dan snel naar het strand, waar een ietwat strengen wind staat die onze enkels doet prikken van het zand dat er langs stuift. Maar wat heerlijk, zand tussen je tenen en golven door je haren. Hier blijven we een paar dagen....surfen, bodyboard en golfje springen, beachballen, een tukkie in het zand, een wandeling langs de velden langs zee met vergezicnten over de volgende baai, stukje hardlooptraining, we willen wel een beetje vooruitkomen bij de eerste hockeywedstrijd, slapen met het geluid van de zee op de achtergrond, en dan de volgende dag weer......donderdag pas verwachten we wat neerslag ( het is hier niet voor niets zo groen), dan is het tijd zat om te verkassen naar een droge plek....en zo was het ook de bedoeling, gaan waar de zon je de weg wijst...