Vakantie!

Record boodschappen en kennismaking.

Om één uur zijn we welkom voor de lunch bij Andrew en Clair op Olive Alcheamy Retreat in Algodonalis. Onderweg doen we vast boodschappen bij de DIA supermarkt. Met een blanco voorstelling van de organisatie de komende dagen en met kerst in het vooruitzicht (geen idee wat er op het menu moet komen en voor hoeveel personen) wordt dat een chaotische aflevering. Ik kwak van alles wat een beetje bij kerst zou kunnen passen in de kar en al snel is er een enorme berg ontstaan. De normale sinaasappels, tomaten, komkommers in ieder geval en dan afgetopt met tamme kastanjes, lekkere kaasjes, nootjes, vijgen, dadels, koekjes, wijn, bier, een fles Fanta, M&Ms ( gevaarlijk in de kast maar ach het is feest) eieren, bacon, pizza’s, want er is een oven, en een fles Baileys. De boodschappenband is te kort voor alle spullen, er wordt van het begin van de band tot het eind hard gewerkt om de hele bevoorrading uiteindelijk in tassen te krijgen. Bij het afrekenen schrik ik me een hoedje, honderdvijfenzeventig euro, dat is een record! De pas geeft nog net toestemming voor deze uitbundige inkopen. Nou ja, het zal ook wel goed komen…….en met een afgeladen bus rijden we het dorp uit op zoek naar de juiste zandweg om af te slaan en in te duiken.
Een heel hartelijk welkom krijgen we bij aankomst bij ons oppashuis. We maken kennis met Bo en Angus twee lieve grote honden, en met de kat Baby. Andrew laat ons het terrein zien en de technische punten; kranen, schakelaars, zonnepanelen ed. Dan serveert Claire ons een heerlijke lunch en raken we bekend met elkaar. We laden de bus uit en doen een dutje om even bij te komen van alle indrukken.
Wat heerlijk, een echt bed en een woonkamer waar we allemaal comfortabel kunnen zitten en wat fijn en bijzonder dat mensen ons vertrouwen met hun “huis en haard”.
De volgende ochtend is het droog en de zon schijnt, dat maakt het leven toch zo veel lichter. We maken na het ontbijt, met Andrew een wandeling met de honden en krijgen uitleg over de verzorging van de dieren. Dat valt reuze mee. Poepscheppen; niet nodig, uitlaten; ook niet nodig, de honden hebben hier zoveel ruimte in de olijfgaard en in de heuvels rond het huis. De kat is ook niet altijd thuis. Om elf uur brengt Michaël, Andrew en Clair naar het vliegveld. Ik zit op de patio in de zon en doe niets. In de olijfgaard hoor je alleen fluitende vogels. Het voelt alsof we op onze vakantiebestemming zijn aangekomen en deze vakantie duurt maarliefst vijf weken.
Wat een prachtige plek! Vanaf het terras, hebben we uitzicht op de bergen van Sierra de Grazalema met op de voorgrond het witte dorp Zahara de la Sierra. Bijna niet te geloven dat we hier vijf weken mogen verblijven…..

Maandag maar dan anders…
Heerlijk om op te staan met de zon. We lopen naar het dorp en doen nog meer boodschappen. We eten pizza met een grote tomatensalade en drinken koude appelcider aan de grote ronde tafel op het terras. Ik ben in een ander leven gestapt. Om een uur of vier een wijntje bij het zwembad naast de vijgenboom, vogels kwetteren, de zon hangt net boven de bergen maar is nog warm. Heel even nog en dan is ie verdwenen en moet ik me in iets warmers hullen.

Bezoek
Als je zo rijk bent als wij in dit geval, wil je dat met andere delen. Zo komt het dat we André, een vriend van Michaël, als eerste bezoeker ontvangen. Kerstavond is het. Hij komt om een uur of negen aan en dat geeft mij lekker veel tijd in de grote keuken om op mijn gemak mijn ding te doen, niks geen gehaast, lekker kokkerellen, zoals het zou moeten zijn. We gaan ook niet vroeg naar bed.

Kerst
Voor het kerstontbijt heeft Roos ons lootjes laten trekken. Maak een ontbijt voor de gelukkige, is de opdracht. Superleuk idee, alleen een beetje vol idereen in de keuken, chaos ....enfin, ik verdeel de taken dan toch maar. Ik bak eieren met spek voor iedereen, Rafaël perst de sinaasappeltjes uit, en Roos maakt geroosterd brood in de vorm van engeltjes en sterren.Ieder maakt een “bord vol” op en we kunnen de lunch wel overslaan. Ik lees nog voor over de geboorte van Jezus, waarna we ons, zoals lijkt onvermijdelijk, haasten naar de kerk.
’s Middags zijn er per verassing kerstkadootjes voor iedereen……de jongens hebben bij de “Hyper China” ( een soort action maar dan met Chinezen achter de kassa) van alles gescoord. Grappig, kerst in de zon op het terras.


Onkruid wieden en een koude duik.
Een 2de kerstdag doen we hier niet aan. Toch gek, normaal vind ik dat altijd heel gezellig, nu mis ik het niet. Zal wel zijn omdat het warm is en de zon schijnt. Lekker onkruid wieden totdat ik geen zin meer heb. We wagen ons vandaag in het zwembad; erug koud! Nadat we met schepnetten en waterstofzuiger gevist hebben naar vliegjes en het zwembadwater hebben ontdaan van gebladerte, wagen we een plons.……..brrrrrr. De kids proberen het bad op te warmen met emmertjes warm water, haha, 70 kuub, dat schiet niet op! Dan maar met surfpak en al erin…….oei, het doet nog zeer aan mijn voeten. Ik zwem een paar baantjes, even lekker bewegen. De opblaaskrokodil wordt te water gelaten en er worden foto’s gemaakt van ons op de rand van het zwembad met “cocktails” ( water met citroen en limoenpartjes met rietje )in de hand. Net echt!

Staartje 2019.......
De laatste paar dagen voor de jaarwisseling besteden we aan het bezoeken van witte dorpjes en genieten van het mooie weer. Hier in Spanje staat de hele week nog in teken van de geboorte van Jezus. Na de kerkdienst kan iedereen de voeten van het kindje Jezus kussen.
Het woord “feestweek” komt in me op en ik moet even terugdenken aan mijn werk, waar nu het feestweekrooster van kracht is. Zal wel hard werken zijn, in tegenstelling tot dat het woord feest doet vermoeden.

De laatste dag.
Ook zoiets, 31 december de laatste dag van het jaar het is 20° en de zon schijnt uitbundig. Hoe kan iets ten einde komen als buiten de vogeltjes fluiten alsof het lente is. Oliebollen bakken brengt me enigszins in de stemming. En het helpt de kinderen, vooral Rafaël een ietsiepietsie over het de teleurstelling heen dat er hier geen vuurwerk is en het gemis van de buurkinderen in de van Egmondstraat. De oliebollen zijn heerlijk!! Ik ben blij dat ik een hele schaal vol mee kan nemen naar het feest bij de buren waardoor we zijn uitgenodigd.
Michaël heeft binnen geen tijd een begin gemaakt met opbouwen van een sociaal netwerk hier…… Het feest heeft ook een thema, het jaar 1920. De mannen doen hun best zich in de sfeer te hullen met gestreepte overhemden en pet. Roos en ik zoeken in de koffers naar best passende outfit voor de gelegenheid. We hebben een hele leuke avond, iedereen is schitterend verkleed, er word roulette en BlackJack gespeeld, we drinken en kletsen met familieleden en eten Engelse hapjes. Er wordt gezongen en om 12 uur is er champagne en confettiknallers…….Om een uur of half één, als Rafaël in slaap valt op de bank, vind ik het wel welletjes. Terwijl Michaël en André zich nog een poosje vermaken, neem ik de kinderen mee naar beneden, spannende wandeling in het donker met een zaklamp. Als we een paar ogen zien oplichten in het donker schrikken we ons een hoedje………..gelukkig het is Angus, de hond die ons te gemoed komt lopen.

01 januari 2020 oliebollen als ontbijt.
Ik mis voor het eerst een gebeurtenis thuis nl straatje vegen in het nieuwe jaar…hier veeg ik wat hondenharen van het terras….”nog 6 maanden”. We eten oliebollen als ontbijt, heerlijk. We luisteren via bleutooth naar het nieuwjaarconcert op radio 3. Het walst over het terras (en door het dal waarschijnlijk) onderbroken door gillende kinderen, een klagende Rafaël ( over de oerlelijke muziek) en verbindingsproblemen, een telefoontje van Bas en daarna van mam en Stef. Zo zit ik een poosje aan de mozaïek ronde tafel op de patio te luisteren terwijl ik in de verte de schaapjes over de heuvel zie stromen…..ik waan me in “The sound of music”.
Na een bezoek aan Ronda nemen we afscheid van André , morgenochtend vroeg, als wij nog slapen, want opstaan doen we hier niet voor half negen, rijdt hij, via Bidart,terug naar Nederland.
De week die komt vullen dagen zich met relaxen in de zon, spelen met honden, brug bouwen en uitgebreid lunchen op het terras. Andere dagen zijn we op pad; een wandeltoestemming halen, 5 km wandelen langs poeprivier met jankende tiener, een magnifiek stuk natuur aanschouwen als we de Garganta Verde afdalen en Vale gieren vlak boven ons hoofd suizen. Het geluid van koerende duiven in de kloof, een echte echo, een machtige akoestiek “ dames en heren, hooggeëerd publiek, vanavond kondig ik u aan…..” en wat een stilte, alsof het geluid uit staat, onbewegelijk staat de bergkloof. Wat maakt kauwen op een stuk paprika dan een hoop lawaai, zelf nadenken maakt een hoop kabaal vergeleken met deze stilte…..Zweten op de terugweg omhoog. “Neem voldoende water mee” galmt in mijn hoofd. Een halve liter is in de winter niet genoeg Dus! Ik ruik schaap of geit, en hoor een paar steentjes vallen ergens onder ons. Niet veel later kijken een paar berggeiten ons geschrokken aan…….

10:00 uur
Brrrrr, de ochtenden zijn koud, rijp druppelt van de olijfbomen en stoom komt van de vochtige was. In huis is het 11C°, buiten in de zon is het aangenamer . De haard gaat s ‘ morgens direct aan. Om een uur of twaalf is het warm genoeg om in je helmpje op het terras te zitten, wat een verschil……


Hoe gaat het met de bus?
Wat hebben we inmiddels aan onderhoudt moeten doen vraag ik aan Michaël……geen grote problemen tot nu toe, trekhaakverlichting, sloten repareren na een inbraak, een losgeschoten benzinekabel, lege accu ( lichten laten branden), kortsluiting in het knipperlicht, nieuwe fuseekogelhoes rechter voorwiel ( voor een prikkie door een Spaanse garage laten monteren, zo ook speling in fusee kogel van de stuurstang) en olie verversen. Dan was er nog een kapotte schakelaar van het waterkraantje en heeft Michaël extra daksteunen gemonteerd. Het kan zijn dat we binnenkort het contactslot moeten vervangen Handige vent is het toch! Verder hebben inmiddels viereneenhalfduizend kilometer afgelegd en zestienhonderd euro uitgegeven aan benzine ( slecht voor het milieu zegt Roos). kortom we varen voort……

Op 9 januari zingen we voor oma, halen we bij Correos een pakket op van Zarah Spanje, (Roos heeft online geshopped) en drinken we op het dorpsplein bij “el Boli”, 2 koffie 2 enorme fanta’s met chippies voor vijf euro twintig….zo kan je nog eens aan een tafeltje gaan zitten. Intussen bestellen Michaël en Rafaël een nieuw brilglas voor Rafaels bril, waar hij van de week op is gaan staan……gelukkig ook maar 3 tientjes. Zijn oog valt op een mooi brilletje, en omdat een complete bril hier nog geen honderd euro kost mag hij een nieuwe. Binnen 2 dagen kunnen we het brilletje ophalen…….snelle service ook nog.
Bij thuiskomst komt Nic, de buurvrouw, melden dat ze de waterleidingen heeft afgesloten wegens een lekkage. Dus dat straaltje water, uit de half in het asfalt verzonken pijp in de weg naar het dorp, dat ons vol verbazing naar de strak blauwe hemel deed kijken, toen het de vooruit van de bus beregende, kwam uit onze waterleiding……………Even back to basic., de WC trekken we door met zwembadwater en we drinken water dat we vanmiddag gehaald hebben bij de bron naast het washuis.
De volgende dag doet de loodgieter een noodreparatie, maar voor het echte werk moet hij eerst een vergunning aanvragen bij de gemeente, het verkeer moet namelijk afgesloten tijdens het werk… dat kan even duren. Maar hopen dat de noodreparatie intussen niet kapotgereden wordt. Roos brengt de avond door bij de buren waar ze inmiddels een aardig woordje Engels oppikt.

Friends..
Een paar dagen later halen we Femke van het vliegveld in Malaga. We hebben een huurauto besteld op het vliegveld. Heen rijden we met Paulo ( chauffeur van de buren) mee. Hij moet klanten oppikken van het vliegveld. Na wat strubbelingen over betaling van verzeking ( nooit via een derde partij boeken leren wij), rijden we een knalblauwe Citroën uit de parkeervakken bij Goldcar. Dit is voor de kinderen ( en voor ons) iets bijzonders, een nagenoeg nieuwe auto ………Met een lekker muziekje en de elektrische ramen open zoefen we door naar de haven van Malaga. Omdat we inmiddels scheel zien van de honger, heel nodig moeten en geen energie meer hebben om een gewenst restaurant uit te zoeken op de gezellige boulevard, duiken we, op safe en voor gemak, de Burger King in. Je raad het al………druk, lawaai, Fanta op, alleen nog cola, WC met cijferslot ( hoe werkt dit), en als we eindelijk op de kade de 2 bruine zakken uitpakken, blijkt dat we een burger missen. Uiteindelijk lauwe burgers met laffe cola voor veel te veel geld, wij hebben voorlopig ons "buik ervan vol "…...Er rest ons inmiddels nog een uurtje om rond te snuffelen aan de gezellige haven voor we weer naar het vliegveld vertrekken om onze gast op te halen. Hoe zou het zijn elkaar weer te zien? Om half acht hebben we Femke blij ontmoet en zitten we met zijn vijven in de auto naar Algodonalis. Femke verteld hoe haar vlucht was en Rafaël praat honderduit…….Thuis serveer ik met plezier een drie gangen menu met appeltaart toe……het is heel gezellig. We pakken een tasje met goodies from Holland uit. Donald Duck, Meiden, drop en schuddebuikjes!, die zijn zo op..
De dagen met Femke heb ik een soort vakantie met vriendin, we maken een aantal mooie wandelingen , genieten van het heerlijk weer in de olijfgaard en bezoeken Ronda , een stad met rijke historie en een magnifiek uitzicht, superlekkere tapas in een steegje en koffie wirh a view! Afgezien van school, lunch en/of diner, zorgt iedereen voor zichzelf. Ik kan het zowaar loslaten! Roos lakt haar nagels en edit haar Vlog, Rafaël rijdt met Michaël in de huurauto. Een paar heerlijke dagen.....voor we het weten moeten we al weer afscheid nemen, wat voor Femke jammerlijker is dan voor ons, wij mogen nog even blijven ……….

Wisselweekend.
Op 17 januari brengen Michaël en Rafaël, Femke naar het vliegveld en overnachten daar in een Hotel, waar ze een “mannenavond" hebben. De dag erna komen opa Cor en Carla ’s avonds laat aan op het vliegveld. De mannen hebben nog een dagje om te vissen aan zee in Malaga. Rafaël is helemaal gelukkig, want vangt ook nog wat…….De meisjes hebben in de olijfgaard een dagje zonder jonges. We drinken koffie in het dorp en bakken thuis een appeltaart. Heel laat ‘s avonds, nadat ik bij de haard wel 3 afleveringen van een Netflix-serie heb gekeken komen de volgende gasten aan. Voor eten is het veel te laat, we gaan gauw slapen allemaal.
Een fijne week met Cor en Carla volgt. Deze week is het meer genieten van elkaars gezelschap dan van het fijne weer, het is jammer genoeg voor onze gasten een stuk kouder en natter dan de voorgaande weken. Maar we hebben een goede tijd samen. We delen maaltijden, maken uitstapjes in de huurauto en laten de mooie dorpen Zahara en Grazalema zien, en natuurlijk slaan we Ronda ook niet over, waar ik inmiddels een derde bezoek breng, maar elke keer weer iets nieuws ontdek.
Op een middag neemt Michaël Cor en Carla mee naar het dorp en maak ik met de kinderen en de honden, een wandeling langs de rivier…….met de honden willen ze wel wandelen, ik zou bijna overwegen een hond “ in dienst te nemen”, of twee dan natuurlijk, ieder één. Het is wel heel fijne dat je de voordeur uitloopt en zo een end kan wandelen, dat is buiten wonen.

Aftellen
23 januari, de laatste dag voor Cor en Carla, we nemen vandaag de “ panorama bus” naar Grazalema. We gaan allemaal mee en Carla wil ook wel een stukje in de bus gereden hebben. Michael rijdt, opa zit voorin en Rafaël ertussenin. De meisjes zitten op de achterbank. Het is ook een schitterende route omhoog over smalle slingerweggetjes met mooie vergezichten naar rotspartijen en groene weiden met geiten en schaapjes. In Grazalema genieten we een koningsmaal aan een lange tafel met echte tafelkleden met witte servetten. Een terugrit met beslagen ramen en een “zijn we er al??”
Morgen brengen we Cor en Carla weer naar het vliegveld en over een paar dagen komen Clair en Andrew weer thuis. Het zou wel tof zijn als we nog even konden blijven……

24 januari
De koffer staat klaar, een ontbijt en nog even die mooie blauwe huurauto afspuiten (hij is inmiddels grijs geworden) en daar gaan ze weer, Cor, Carla en de mannen, naar Malaga airport. Cor en Carla zijn op tijd op het vliegveld, en de mannen moeten, nadat ze de huurauto hebben ingeleverd, zien terug te komen per bus naar Ronda. Dat wordt een heel avontuur…dat Michaël je nog wel eens vertelt. Roos en ik gaan samen een dagje naar Ronda om dan de mannen op te halen, wat ook niet zo uitpakt als gedacht. We doen wat inkopen, en eten gezellig in een restaurantje buiten de stadsmuren, maar het arabisch badhuis is plotseling eerder gesloten. Zo staan we ook in de stromende regen voor gesloten deur bij het museum dat ik voor de vierde keer probeer te bezoeken. Gelukkig is het klooster wel open en hebben we daar een verassend indrukwekkend bezoek. Immens hoge zuilen maken indruk op me, en de hoogte van bovenaf bekeken bezorgt me hoogtevrees, hele oude boekwerken brengen me terug in de tijd. Het weer buiten brengt me naar de realiteit, ik koop een ( dure maar wel mooie) paraplu in de souvenirwinkel. Met natte schoenen komen we aan bij de parkeerplaats, waar we net genoeg activa’s uit onze zak kunnen schudden om het parkeergeld te betalen. Ik heb moeite het parkeerkaartje droog te houden. Met zakdoekjes probeer ik de damp van de ramen van de bus te vegen terwijl de motor warmdraait. De slagboom gaat open met het natte kaartje en Roos helpt navigeren naar het busstation waar we de mannen op moeten pikken. Op de route komen we lange rijen Japanners tegen met fotocamera's, elke keer als ik wil optrekken bij de zebra komt er weer eentje de hoek om en een eindje verder komen ze weer allemaal voor me langs over de zebra, hilarisch irritant. Het busstation, het moet hier zijn, ik zie het niet, nog een bocht, daar is een parkeervak, zo die staat……en daar zijn de mannen. Ik sta de bestuurdersstoel snel af aan Michaël en kruip op de achterbank. Ik heb het wel gehad voor vandaag, Michaël ook merk ik nadat hij nog een tevergeefse poging heeft gedaan in de miezer het defecte voor licht te repareren. Even door sjezen dan maar, dan zijn we voor het donker thuis……wat een dag.

25 januari, vandaag schijnt de zon en bezigen we ons met wat herschikken van kamers. Net als we Roos haar kamer hebben leeggemaakt en dat was best een werk, en we de spullen naar Rafaël‘s kamer verhuizen, komt Michaël met goed nieuws......