Lockdown 70 km boven Sevilla

Lockdown 70 km boven Sevilla....


In de late middag gooien we de servetten in de ring, vinden we de twee vouwfietsen vlot terug in een klein straatje , en zijn we net voor het aflopen van de parkeertijd terug bij de bus. Fietsen op de aanhanger, afrekenen en voet op het gaspedaal. We hebben het vandaag gemunt op Almadén de la Plata, alwaar zich de paardenopvang van Laura “ Los Caballos Luna” bevind. Roos wil er dolgraag een poosje helpen. Het is niet ver, een kilometer of 70 boven Sevilla.
Tijdens de rit komt langzaam het besef dat er in Europa ook Corona maatregelen worden genomen. Op de digitale meldpanelen boven de snelweg wordt geadviseerd onnodig reizen te vermeiden; “ Wat overdreven denken we “. Ik lees onderweg mijn mail. Op manege De Eendenkooi zullen alle evenementen voorlopig worden afgelast en de viering bij Reality zal zondag niet door gaan. Een app-je van mijn nicht; “ Merken jullie iets van het Coronavirus?” “In Spanje is de noodtoestand uitgeroepen”, “ Meer dan tweeduizend besmettingen”, “ Ik moet de komende twee weken thuis werken”.
Waar we bij eerder discussies afgelopen maanden over het virus, ons geen zorgen maakten ( Michaël nu nog steeds niet) en dachten: “ wat overdreven allemaal” en “vervelend als je opgesloten zit in een binnenhut op een cruiseschip”, begin ik nu toch ernstige behoefte te krijgen wat medische en organisatorische feiten te raadplegen, zodat ik zelf kan beoordelen wat voor problemen we kunnen verwachten en aan welke risico’s we onszelf blootstellen. Jakkes, de internetverbinding is heel slecht hier in het prachtige natuurgebied dat we inmiddels doorkruisen, of is de hotspot op, in elk geval voor mij een slecht moment. Michael houdt zijn hoofd koel en sommeert mij van het uitzicht te genieten in plaats me op te winden over de verbinding en de mogelijke gevolgen. Wat hij en de afwezigheid van verder info via internet eigenlijk zeggen is “niet angstig worden, geen zorgen maken”.
Geërgerd kijk ik om me heen, het is hier inderdaad wonderschoon. Groene heuvels ( bijna bergen) zover je kunt kijken , waar steen- en kurk-eiken zorgen voor schaduw. Kuddes koeien en schapen, die alle ruimte hebben om te grazen. De slingerweg afrijdend, schiet er zo nu en dan een vogel over.
Ik pak mijn telefoon weer op als we in de buurt komen van de bestemming. Nog steeds moeilijk verbinding te krijgen met Google maps. Oké, we vragen de weg, ik zou het bijna vergeten maar dat kan natuurlijk ook gewoon nog. Een Spaans gezin ( vader, moeder, oma en kleinkinderen) treffen we op een kleine stenen brug. ‘Nederlanders?’, ‘Met paarden?’, ‘Ja dan moet je……….’. En we vinden de paardenopvang binnen tien minuten. Voor het hek parkeren we de bus en te voet lopen we het erf op. “ Ja mam, dit is het, ik herken het van de filmpjes). Bovengekomen treffen we honden, katten en veel paarden, een schuurtje, caravan een huis en een jeep, maar geen volk.
De zon zakt achter de heuvels, het is acht uur, we besluiten een slaapplaats te zoeken en morgen terug te komen. In het dorp is niet echt een leuk plekje ,maar Michaëls oog was op de heenweg gevallen op een picknickplaats aan het water naast de brug hij zag er auto’s staan en mensen zitten. We rijden erheen. Net voor de brug gaan we in de ankers en hobbelen de stenen afslag af naar het stuk grasveld langs de rivier. Camperen aan een riviertje, Rafaël verheugt zich al op een partijtje vissen morgen. Roos verheugt zich op het terugkeren naar de paardenopvang morgen. In het schemerlicht zetten we de camper waterpas en werken het avondprogramma af. Ik vraag me af of we morgen weer vertrekken.
De volgende ochtend, zaterdag 14 maart, bedenk ik me zo om me heen kijkend, dat ik helemaal geen zin heb me al meteen weer op te vouwen tussen rugzak en naaimachine. We hebben nog voldoende proviand om het tot maandag uit te houden. Ik onderhandel me een vrij weekend en beloof Roos dat we maandag weer naar de paarden rijden om onze hulp aan te bieden. Niet dat ze er zonder mokken mee instemt, integendeel, maar kom, moeders wil is wet.
Dat oog voor detail dat Michaël heeft, met daaraan toegevoegde vermeerderde scherpheid brengt ons op een unieke plek in de vrije natuur, waar het prima toefen is. Ik geniet dan ook van een rustig weekend aan een stromende beek, waar je alleen vogels, krekels en kikkers hoort fluiten tjirpen en kwaken, waar gieren cirkelen op een thermiek soms heel laag boven ons en schapen de berg aan de overkant afhollen opzoek naar vers gras beneden aan de berg. Soms rijdt er een auto over de brug en er komen 2 gezinnen picknicken. Langs de oevers van de rivier wisselen gras, rotsen en zand elkaar af. Er groeit lavendel, en veel ander kruid dat heerlijk ruikt maar waar ik de naam niet van ken en lage struiken zoals de oleander. In het gras groeien margrieten of madeliefjes en waar de zwijnen het gras hebben omgeploegd is het modderig. Schildpadden plonzen strompelend van schrik het water in als je langs loopt en een klein patrijzenpaar geeft je de schrik van je leven als ze opvliegen. Als je dacht datje na meer dan 6 maanden reizen al flink zen te zijn, dan merk ik hier dat er nog wel wat valt te halen……. Hoe dat verder zit met een lockdown, en of er hier ook gehamsterd wordt zoals berichten uit Nederland ons vertellen? Dat zullen wij maandag wel zien.

Maandag 16 maart
Tijd voor een aanvulling van de provisie kast en eens kijken of we welkom zijn bij Los Caballos Luna” Heel jammerlijk zijn zij gesloten vanwege de Lockdown. Onze hulp zou echt heel welkom zijn, ze hebben meer dan 200 paarden te verzorgen en zijn op het ogenblik met zijn vijven, maar kunnen het risico niet nemen dat een van hen besmet zou raken met Covid-19. Zo jammer…….een dikke domper voor Roos. Tja wat nu? Reizen is verboden, alles, behalve de winkels voor levensmiddelen, medische voorzieningen en het tankstation zijn en. We kunnen voorlopig geen kant op, niet naar een museum of restaurant, een recreatiegebied of terras. Is dit dan het antwoord op de kwestie van de lege spaarrekening sinds de laatste stedentrip? In elk geval is er altijd voldoende inkomsten voor voedsel en benzine dus nu eerst maar even naar de buurtsuper in het dorp. Omdat de Spar, voorheen Dia gesloten vanwege ( geen paniek) een make-over, wenden we ons tot een klein supermercado. Ik kom een end, kaas, boter, ( houdbaar brood), wat fruit en groente waaronder een grote kool, die ik normaal nooit koop, maar bij gebrek aan anders toch in mijn mandje doe, wat nootjes, pasta, olijven, sojamelk hebben ze hier niet………Het is een pijpenlaatje en van afstand houden kan hier onmogelijk sprake zijn, ik maak me niet druk en ben blij dat we weer een paar dagen vooruit kunnen met deze spijzen. Voor we water halen bij het tankstation en terugrijden naar de rivier sturen we even langs een recreatie gebied we ook zouden kunnen kamperen en kijkennof het wat is. Het is een leuke rit over een hobbelige zandweg en we stoppen nog even bij de varkens, die nu nog van een ‘vrij’ goed Andalusisch leven genieten voor ze in ’Jamon’ veranderen……..Vandaag worden ze door Roos en Rafaël getrakteerd op wortel. Het recreatiegebied , een groot veld met picknicktafels en BBQ’s, toiletten en waterpunten is lekker om een dag door te brengen, maar oogt nu, met gesloten ontmoetingscentrum, troosteloos. Daar komt bij dat de toiletten op slot zijn en het water afgesloten is.
Langs varkens, koeien, geitjes, schapen, kippen en her en der een paard in het landschap rijden via het tankstation terug naar ons riviertje, wat voorlopig ons thuis zal zijn.
Daar staan we dan op een schitterende plek in de natuur....we mogen niet meer reizen, helaas kunnen we de paarden niet helpen verzorgen bij los Caballos Luna, maar jee , ik kan boeken lezen, knutselen, wandelen, de kinderen vermaken zich met het bouwen van een hut.
Ik verheug me, ondanks de beperkingen, ik voel me at eas, mijn huis staat op een landgoed en hoeft even niet verplaatst, even geen onbeperkt keuzemogelijkheden aan plaatsten en richtingen, bezienswaardigheden en musea, we hoeven nergens op tijd te zijn.
Zo voelde dat niet toe we in 7 dagen achter elkaar 3 steden bezochten....
De begrafenissen die maar bijgewoond mogen worden door maximaal 30 man, dat is pas vervelend....
Op en cruiseschip opgesloten zitten in een kamertje zonder raam, daar moet ik niet aan denken. Die Spaanse kindertjes, die voorlopig geen voet op straat zullen zetten, dat kan niet gezond zijn! Of in een verpleeghuis wonen, misschien wel de laatste korte tijd die je nog rest en geen bezoek mogen ontvangen, ik kan me voorstellen dat dat bepaald geen levensverlengend effect heeft
Nee op dit moment kan ik me zonder veel weerstand verenigen met ons lot.

Op 18 maart krijgen we een eerste bezoek van de Guardia Cevil en zoals het een goede agent betaamt volgt eerst een ernstige overhoring; ” weet u van wie dit land is?, Heeft u gezien dat er een hek voor zit?”, “Waar komt u vandaag waar en waar gaat u naar toe?”, “ Hebt u een huis is Spanje?”, “ Gaan de kinderen niet naar school?”, “Bent u wel op de hoogte van de situatie rond het virus?” antwoorden op da vragen volgen....” A, het land is van de gemeente, zoals al het land lang rivieren.”, Het hek stond open en er waren meer mensen” , We komen uit Nederland…..enz,enz.
Uiteindelijk is het goed dat we hier blijven. Voor hulp bij nood en vragen krijgen we het noodnummer en de agenten verzekeren zichzelf ervan dat we weten te vertellen waar we ons bevinden als we hulp nodig hebben. En of we wel voorzichtig willen zijn want er loopt hier een Toro Bravo rond, dit blijkt een stier te zijn, gefokt voor de stierengevechten, en ik maar denken dat het boordje ‘Peligroso, ganado bravo’ betekende dat er ergens een granaat uit de tweede wereld oorlog moet liggen die zou kunnen ontploffen......
Ook de boswachter brengt een bezoek aan de picknickplaats van lokale bevolking....zei benaderen ons op een iets vriendelijker wijze dan de agenten in eerste instantie deden. Ze komen het gebied afzetten met een lint. Ook zij zien geen rede ons weg te sturen. Waar zouden we anders moeten blijven.
Na een kort vriendschappelijk onderhoudt vertrekken ze weer. Het hek dat we eerder nog open lieten is nu gesloten. We hadden na het weekend al geen andere bezoekers meer gezien, maar nu hebben we echt een privé terrein.
Deze week hebben we ‘s morgens geen haast, ook niet om aan schoolwerk te beginnen, we gaan toch nergens heen voorlopig. We hebben relaxte dagen waarin lekker lang wordt gevist en elke ochtend gewandeld , wel met een oogje op de ganado bravo. We spelen kup, voetballen en ik kan hier heel fijn mediteren op de rotsen aan het water. Het kabbelende geluid van de rivier en het gefluit van de vogels is zo rustgevend, er komt ook praktisch geen verkeer over de brug.
Op vrijdag is het dan wel tijd om boodschappen te doen. De Spar is als het goed is open vandaag en ik hoop dat we ons voor een week kunnen bevoorraden. Ook hopen we wat beter verbinding te hebben met internet in het dorp om wat zaken checken , hier langs de rivier is het hopeloos. Om half tien hebben we alles ingepakt ( we laten maar niets achter, je weet nooit hoe het loopt), openen het hek en boemelen de oprit naar de weg op………..