Guernica, Urdaibai, 26 okt-1 nov 2019

Guernica, Urdaibai, 26 oktober- 1 november 2019

Dat is dan zo’n moment op reis dat je denk……nou daar gaat ie dan……naar het ziekenhuis…….en dan….krukken, verband, gips? Ik ben slecht in niet functionerende onderdelen aan mijn lijf, daar wordt ik zenuwachtig van. Ik had wel eens geen zin om naar werk te gaan, dan bedacht ik me “ zal ik met ziek melden?”, (nooit gedaan overigens), maar als het noodlot dan toch toesloeg in de vorm van een dikke voorhoofdsholteontsteking wilde ik graag op de fiets zitten naar werk .
Nou goed, het zij zo, ik moet naar een dokter, dit voelt niet als iets dat morgen wel weer over is.
Op de spoed eisende hulp van het Osakidetza ziekenhuis in Guernica wordt ik moeiteloos geholpen. Inschrijven gaat vlot, geen problemen over buitenlandse verzekering en/of vooruitbetalen. Voor ik het weet zit ik met een polsbandje om in een rolstoel in de wachtkamer en gaat het belletje, ik mag naar de triagekamer. Een aardige zuster vraagt me wat er aan scheelt en ik leg het haar met behulp van Google translate uit, daarna gaat het gesprek verder in Engels. Om beurten duwen Roos en Rafaël mijn rolstoel; naar de zuster voor een pijnstiller; naar de afdeling radiologie; en bij het volgende belletje naar de kamer 3, waar de dokter verteld dat het niet gebroken is maar ingescheurd of gekneusd zover ik begrijp. Vervolgens naar de verbandkamer waar de gipsverbandmeester me een drukverband omdoet en bij de volgende bel weer naar de arts, alwaar ik een brief meekrijg, en een recept en het advies rust te houden en over zeven dagen terug te komen voor controle.
Geen breuk dat is echt een opluchting, ik zag het al voor me 6 weken gips…..dan hadden we wel een appartement moeten huren. Nu hoef ik alleen maar 7 dagen rust te houden en hopen dat het snel opknapt.

We besluiten een week in de buurt te blijven. Voor het Urdaibai Birdcenter in het dal was een mooi plek voor campers en na het doen van boodschappen, dat ik echt moet overlaten aan de andere gezinsleden, parkeren we er vlak naast een bankje. Wat kan je dan blij zijn met een houten bankje in je voortent….
En dan gaan zitten, haha echt niet. Ik pak een vouwfiets en daar kan ik me goed mee bewegen. Ik step met mijn goede been, zo kan ik een beetje heenenweren en met Rafaël naar de vogelhut, waar we met het blote oog vogels kijken omdat ik de verrekijker weer eens vergeten ben…..
Roos vlogt een broodje mozzerella voor het avondeten, smullen doen we. Dan gaat bij mij het licht uit. Wat een dag, pijn en strompelen. Vermoeiend.

Zondag. Nog een dag en dan is de herfstvakantie ook hier voorbij en moet er weer "gewerkt” worden. Maar vandaag nog niet! Ik voeg op mijn bankje wat foto’s toe aan het laatste verslag en neem me voor een nieuw verslag te maken. Dit laatste blijft slechts bij een voornemen. Ik was sokken en pak nog even mijn fietsje en neem dit keer wel een verrekijker mee naar de vogelhut. We zien een verdwaalt zwijn in het moeras alle vogels wegjagen, de zon is onder de lucht wordt roze. Roos bakt heerlijke gebakken aardappeltjes en Michaël hangt kerstverlichting op. Even een knus moment. Dan wordt er op de kruising beneden aan de weg een hond aangereden, dood. Het blijkt de hond van de buren. Roos had hem net nog geaaid. Dat zorgt voor ontsteltenis en een hoop gesprekstof over wie er de schuld van was, waarom we niet mogen gaan kijken en wat "higo de puta" betekent.

Het is snel donker nu de klok ook hier in Spanje een uur is verzet. Om zeven uur al is het donker, daar zit je dan voor je campertje in het donker, en straks ook te eten en te koken in het donker…..hmmmm daar heb ik van te voren niet zo over nagedacht.

Op maandag zet ik het tafeltje en 2 stoelen neer voor de houten bank. Dat lijkt mij dan een prettig plek om de school neer te zetten. Alleen was ik niet berekend op het gewiebel dat een kleurende Rafaël voortbrengt aan zo’n gammel tafeltje. Je raad al hoe dat gaat……Uiteindelijk eindigende we toch met een mooi vakantieverslag in Engels en een fijne tekening van vrienden en gevangen vissen…..enige tekst blijft hierbij uit……beelden spreken zal ik maar zeggen….

Michaël zet extra dakveren op de bus, zodat het dak makkelijker omhoog kan met het zware zonnepaneel erop. Ook bij harde wind is het dan steviger. Hij is er de hele dag zoet mee, het is ook rekenen in hoeken en krachten. Maar het zit……ik kan nu zelf het dak omhoog en omlaag doen.
Na 2 dagen mijn best te hebben gedaan stil te zitten, begeef ik me weer achter het “fornuis “, een uitklaptafeltje met een 2 pitter van Campingaz. Het duurt net even te lang voor mijn pompoenschotel klaar is, om een gezellige maaltijd te hebben, zo gaat dat met nieuwe recepten in de veldkeuken.

Dinsdag.
’s Middags gaan de mannen vissen in het moeras, er loopt een keurige steiger doorheen een kilometer of 2. Roos blogt outfits. We hakken samen soep in de pan en terwijl Roos de soep in de gaten houdt pak ik nieuwsgierig een vouwfietsje een stuk de steiger op, De lage zon schijnt door de rietpluimen, het wordt vloed, er stroomt water uit zee het moeras is…..ik fiets op de terugweg een beetje door water dat onder de vlonder door omhoog komt.
Zo brengen we een week door op deze plek. Het is hier hartstikke mooi. Mediteren in de vogelhut help echt later relaxter met de kinderen om te gaan. Daar zit ik dan In een vogelhut in Spanje lepelaars aalscholvers, 10 verschillende soorten eenden, kieviten, witte reigers en nog meer vogels in het riet, die je wel hoort maar niet ziet. Wat een rust.
Wat later in de week als ik iets beter loop fiets en wandel ik een stuk over de steigers van het moeras, her en der prachtige doorkijkjes onder eiken naar de ondergaande zon. Het voelt er vertrouwd, als vakantie in de Hollandse polder. Riet, modder bramen, overhangende eiken, het woord couliselandschap komt in me op maar dan met bergen op de achtergrond. Het ruikt hier naar klei en koeienpoep. Ik hoor merels, eksters en koolmezen en roodborstjes, een reiger, hordes spreeuwen op een dooie tak. Ik zie krokussen en kraaien en….ah daar staat mijn fietsje. Heb contact met mijn "coach" in Holland. Ik ben weer zen.

Aangezien het hier in Noord Spanje een beetje killer begint te worden en de weersvoorspellingen voor komende week niet zo best zijn, beraadslagen we ons over onze volgende bestemming. Dat is geen eenvoudige beslissing, aangezien de plannen westwaarts waren ( het is hier zo mooi groen met bergen bos en zee) maar de weerberichten en klimaattabellen ons oostwaarts sturen. Ik heb helemaal geen beeld bij de costa’s van Spanje, ook geen dringende behoefte ze te bezoeken, anders dan voor de betere temperaturen. We hebben een mooi weer kampeer uitrusting, nemen een wijze beslissing en bereiden een route oostwaarts voor, bestemming Valencia.

Vrijdag 1 november, precies drie maanden terug verlieten we ons huis. Ik moet zeggen dat het begint te wennen. We hebben een nieuwe modus gevonden. We worden wakker als we wakker worden, rollen de slaapzakken op, kleden ons aan en schuiven alles weer in de dagstand. Michaël zet koffie en thee, ik maak ontbijt en dan komen de dagelijkse bezigheden, met kleine avonturen, nieuwe contacten en mooie uitzichten, nieuwe geuren en kleuren stilte en soms kabaal in het lokaal….

De dag voor vertrek gaan Roos en Michaël nog naar de wasserette met 2 bergen wasgoed, erna kunnen we weer 4 weken vooruit. Roos schaamt zich als Michaël uit de kleren gaat bij de wasserette ( ik zie voor de Levi 501 reclame), als die machine toch draait…….
De koffers weer gevuld met schone was.
Roos maakt een brief aan opa en oma Brongers, we bellen met opa Cor en tante Louise en eten snijbonen onder de luifel met heerlijke verse worstjes van de Turkse slager in Spanje. Na het eten laat ik me achterover zakken op de bank , ik kijk naar de sterren. Rafaël komt even bij me liggen. Dat zijn de fijne momenten…..
Het gaat ook al een stuk beter met mijn kuit....
Het is droog, Michaël vult de aanhanger en zet de fietsen er vast op. De volgende ochtend zijn we snel klaar met inpakken. Daar gaan we dan richting de Spaanse Costa’s voor het goede weer………ik heb er nog geen beeld bij…..