Feest!

4 dec-12dec 2019 Camping Sopalmo.
Wat een letterlijk en figuurlijk warme plek vinden we op camping Sopalmo, iets voorbij Mojacar. Een pittoreske minicamping met vaste overwinteraars van Engels en Nederlandse afkomst, allemaal even vriendelijk, vrolijk en/ of behulpzaam. Kamperen op een grindpad, met mozaïek in de douche en een heerlijk zonnetje. Voel me snel thuis.

Op 5 december vieren we ‘s middags pakjesavond In de bus. Roos is dit keer zelfstandig enthousiast bezig geweest een zak vol kadootjes te verzamelen en heeft gedichten zitten schrijven voor in de zak. Er is warme choco, de zakjes pepernoten van Jelte en Lydia mogen vandaag opgegeten worden en jawel er is speculaas! En natuurlijk kijken we naar het Sinterklaasjournaal. Heel gezellig, iedereen blij met zijn kadootjes. Tot de ontploffing…..
Ik ontplof.
Omdat…nou ja de rede …..laat ik zeggen een optelsom; reizen, rommel, dicht op elkaar zitten, altijd kinderen erbij, slechte communicatie als aansteeklont en een derde waarschuwing als ontsteking en; kaboem!
Goed; na een enigszins sussen van de ergste vlammen zet de feestavond zich voort met sappige knapperige pasta en een Sinterklaasfilm, maar ook met smeulende zere plekken. Waarop de volgende dag een serieus gesprek volgt tussen de 2 volwassenen van deze karavaan; ergernissen worden uitgesproken, over taakverdeling wordt gespard en een regelmatig overleg over richting, verwachtingen en planning wordt voorgenomen. Ik wil vooruit, niet terug!
Ik bel ’s Middags met thuis, even reflecteren met mijn coach, dat schept “blijde mood”.
In de avond hebben we een gezellige avond in de bar, die, zo ik vanochtend Tina tegen Bettie hoorde zeggen in het washok, tijdens dagelijks doucheritueel, op vrijdag open is.
Aan een kant van de lange tafel zitten de Engelse pensionada’s die, naarmate de avond vordert onder invloed van bier en wisky, steeds luidruchtiger grappen maken. Erg amusant. Aan de andere kant zitten wij met nog 2 jonge stellen ervaringen uit te wisselen en voor weinig, wijn te drinken. Zo dat hadden we even nodig, een avondje uit met andere volwassenen.

7 december is er een jarig……..terwijl Michaël nog even net doet of hij slaapt, blazen we ballonnen op hang ik met de kinderen de zelfgemaakte slingers op in de bus. Dan zingen we en pakt Michaël zijn kadootjes uit. De dag begint goed .
Ik rijd mee met de buren naar de supermarkt en scoor een paar pakken stroopwafels om te trakteren….en nog veel meer lekkere dingen die we vandaag waarschijnlijk niet op gaan krijgen. Michaël doet een middagdutje zoals voorgenomen en is s middags weer fris om met een ander gezin een wandeling te maken door de rivierbedding naar Sopalmo, een wit bergdorpje uit de reisgidsen, waar we met zijn allen een een biertje drinken.
Michaël wilde graag kaasfonduen op zijn verjaardag en ik moet zeggen dat die goed smaakte met Hollandse kazen uit de Spaanse schappen. Ik doe vandaag de afwas met Roos, want zij liet haar tomaat in de kaasfondue vallen………..en ik liet al eerder een stuk brood van mijn vork glijden in de kaas alleen dat zag niemand. We hebben een fijn gesprek tijdens het doen van de vaat.
Ik kijk zo eens even om me heen , we zitten hier in Spanje aan de Costa, er hangen vlaggetjes in de olijfboom naast de bus, waar ook de vouwfietsen tegen aan staan. Hoe mooi kan het leven zijn. Om beurten maken we ons klaar voor bed

Een wandeling naar zee door de rambla staat op het program vandaag, een wandeling van een drie kwartier. Aan Het kiezelstrand is het aangenaam. Rafaël gooit zijn hengeltje uit en sleept met grote zware stenen om een steun voor zijn hengel te maken, we zeilen met de mooie platte stenen die er in overvloed voor het oprapen liggen. Ik lees in bikini totdat er een frisse wind op steekt. Ik kleed me weer aan en wandel met Roos nog eindje de onverharde kustweg af. De oranje rotsformaties steken af tegen de blauwe zee. Ik wil nog wel een poosje doorlopen, altijd benieuwd wat er om de volgende hoek te zien is, maar Roos wil niet verder “ je zei toch tot de toren”. We gaan terug, het is ook nog wel een stukje lopen naar de camping. Onderweg zien we verse sporen van zwijnen, ik meen ook de geur van dieren te ruiken, klein beetje spannend. Roos is er niet gerust op. Het kunnen ook de schapen zijn die ik ruik, het valt me al een tijdje op dat mijn neus beter ruikt sinds we al een tijd niet meer in een “stinkstad” wonen.
Als we bijna bij de camping zijn, komen we er achter dat Rafaël zijn bril nog op het strand ligt. Teruglopen doe ik liever niet, dat zijn we niet voor donker terug en we zijn. gewaarschuwd niet in het donker door de rambla te lopen vanwege wilde zwijnen. Op de camping pakt Michaël de fiets en hij is binnen een half uurtje terug met bril, gelukkig.
Roos helpt met koken.
We zien de schapen de bergkam over komen in de verre verte, het is net een berg krioelende maden.
We krijgen bericht van Trusted Housesitters, we worden vertrouwd op een huis te passen in hartje Andalusie…Yes het is gelukt! 6 Weken in een huis wonen, voor 2 honden en een kat zorgen. Roos is helemaal blij, daar ben ik dan weer blij om. Zo nu en dan maak ik me wel eens zorgen of de kinderen het wel leuk vinden, dat hoeft nu zeker even niet.

Ik maak deze week nog een wandeling met Rafaël, die veel klaagt over de klim en de afstand, ik moet steeds stoppen om hem aan te sporen. Ik wordt er wel wat zenuwachtig van aangezien het nog een fiks end moet zijn als ik rond wil lopen en ik niet precies wet hoe de route is. Als we de top van de berg bereiken is het te laat om rond te lopen, ik besluit dezelfde weg terug te gaan. De uitzichten op de terugweg zijn duizelingwekkend, prachtig, ik geniet ervan want daar heb je tijdens de klim heen niet z' on kijk op. We komen veilig terug, net voor het avondrood verdwijnt lopen we de rambla uit, de camping op.
Ik kook een heerlijke pasta saus en was weer af met Roos. Ik begrijp mijn moeder wel, zelf ben je sneller klaar met de afwas dan dat je 2 kinderen, die dan aartsrivalen worden, een ongeduldig en de ander eigenwijs, 4 x moet zeggen de afwas te doen.
De wandeling die ik met Roos maak lopen we wel rond. Dankzij een aardige wandelaar vinden we het smalle pad dat over de bergtoppen naar zee loopt. Wat een prachtige wandeling, blij met de wandelstok om meerdere redenen; houvast bij steile stukken, mochten we een zwijn tegen het lijf lopen, of een slang, dan kan ik die een zwiepen geven, dat zeg ik maar niet tegen Roos. We kijken ver over zee en uit over een verlaten strandje en een witte villa boven op een rots. We zwaaien naar de camping. Door de verrekijker kunnen we ze beneden net zien, wij boven zwaaien met een stok met daaraan een wit shirt van Roos, ze zien ons ook!
Aangekomen bij zee genieten we chips limo en een biertje bij de bar een bordeuarode roestige container met een terrasdak van bamboe, kwetterende vogels in lichtblauwe kooitjes onder begeleiding van het rappe gebabbel van de Spaanse tv, met op de achtergrond het geluid van de branding. Onderweg terug horen we de zwijnen en zien we de schaapskudde voorbij komen, het zijn er Veeeeeel .

Nog een dagje rustig aan….ik zit in het zonnetje, de kinderen hangen wat rond, Michaël fiets een stuk en gaat met de buurman mee naar het dorp om geld te pinnen. Het is heel prettig om mensen om ons heen te hebben op deze manier. We missen dat wel erg als we onderweg zijn. Wat zijn we zonder gemeenschap. Daar draait het leven om, voor elkaar klaar staan, delen, zo begint het leven en je kan er niet zonder tijdens……zo krijg ik een tevreden gevoel als ik tijdens het opruimen en inpakken voor vertrek , een plastic ladekast ( kapot getrokken in enen boze bui) repareer met plakband en de kaft van een boek. Lekker zinvol bezig zijn is ook iets dat een mens regelmatig wil.

12 december 2019
Met gemengde gevoelens nemen we afscheid van de “familie Sopalmo”. “gaan jullie weer, vieren jullie hier geen kerst?”, zegt de vrolijke Engelsman. Het was heel fijn hier, ik zou zo nog een week blijven maar we hebben afgesproken 21 december in Algodonalis te zijn om kennis te maken met Andrew en Clair op wiens huis en honden we gaan passen. En ik wil ook nog graag iets zien van natuurpark Cabo de Gata en de stad Almeria bezoeken.
Dus daar gaan we weer……….