1 mei, het is mei!

1 mei.....het is mei!
De meeste regen hebben we wel gehad, de temperaturen lopen op. Dit weekend tot wel 34 c,° de meeste mensen in het dorp kennen ons inmiddels wel. We hebben gister buren gekregen, een Fransman met een hond die op reis is en aan het Workawayen, en een Duitse die na 6 weken binnen zitten in el Palmar , nu onderweg naar huis is, en hoopt op een vlucht deze week.
Rafaël leid ze rond bij de rivier en ik ben blij dat we gasten hebben aan tafel.
Roos haar hondenwens krijgt weer wat gehoor want er is en hond bij. En Michael praat over het leven in een tempo waarbij je acties en wensen conected blijven met je omgeving. Wat zoiets inhoudt als. “Hé is het bier op?, er is nog 1 blikje....
30 Minuten later komt een “dorpsgenoot” voorbij en roept: “ hola hoe gaat het”?Michael loopt even langs voor een praatje langs de weg ( er komt steeds meer vrijheid terug) en komt terug met een blikje bier. Toeval? Of een goede verbinding? Met je inside en je omgeving.
Zo tracht ik vanochtend een betalingsregeling te treffen met de SVB, we hebben kinderbijslag ontvangen waar we geen recht op hebben dit jaar ( vorig jaar blijkbaar wel). En prompt is er weer een financiële meevaller na de afhandeling van erfbelasting......
Ja, noem het toeval….of voorziening?
Maar zo langzamerhand maak ik me steeds minder zorgen om geld.
Ik vraag me wel af hoe lang we hier nog zullen zijn?
Voor het eind van de maand is er zeker nog een reisverbod tussen provincies.
Een maand zonvakantie aan de rivier is wat ik op mijn programma zet . Geen straf als je het zo bekijkt want hoe je het ook functioneel en geordende probeert te doen, reizen is vermoeiend. Een voorgenomen vakantie van een maand is een beter uitgangspunt dan wachten. Toch hoop ik op een vlotte versoepeling van de restrictie zodat we nog wat van de kust van Portugal kunnen zien en een sufplank te water laten voor ie smelt onder de zinderende dictatuur van de Andalusise voorjaarszon, die is aangebroken sinds vandaag.

2 mei 28 C°

Vroeg op om de hitte voor te zijn. Het is boodschappendag.. Er wacht ons een hoop werk en kleine avontuurtjes. De dames in de groenteboer kakelen met hoge en harde stemmen. Het is dat ze af toe glimlachen dat je weet dat ze geen ruzie maken....
Vandaag geen eieren van boer Fran, maar van een kippenboer die we vragen naar nummer 70 aan de weg. Hij vertelt ons trots over zijn bezit: Franse en ook Hollandse kippen. We rijden achter hem aan naar zijn huis en kopen 20 eieren, ook voor onze nieuwe buren bij de rivier. Natuurlijk mogen we even binnen, en zijn we altijd welkom.
Met een volgeladen voorraad kast lopen we een oudere man tegen het lijf, met een grote snor en een getaande huid. Michael wisselt worden van het goed leven met hem. Hij heeft een harde, diepe, rauwe stem en buldert als Roos haar hoofd om de hoek steekt " hola guappa. " “Gracias”, zegt Roos netjes. “Hebt u nog niets nodig te eten vraagt Michael?, daar we de indruk krijgen dat deze aardige man met rookt en drinkt dan eet. We maken en tasje met mandarijnen appel en een vers brood. “Voor uw gezondheid” zegt Michael. Hij is blij en met ons, na 5 minuten komt hij terug met een regalo voor ons; een wijnglas. Waar ik later aangenaam witte wijn uit drink, dat is toch stukken beter dan die mini pikart glaasjes.
Onderweg naar de Campo van Guille om de hondjes nog even te knuffelen.....zwaaien we naar Francesco, de boswachter.....oh en we leveren een brilletje af dat Michaël vorige week op de weg vonden.nBlijkbaar kent hij de eigenaar , of heeft hij er zelf nut voor....want hij slaat zijn armen om zich heen alsof hij zichzelf een knuffel heeft die hij normalmente aan mij zou uitdelen.
Bij terugkomst onder de brug blijkt dat de Guardia Civil is geweest en François en Catharina vriendelijk hebben verzocht te vertrekken, wel hebben ze een andere plek aangewezen gekregen. Als er 2 campers staan komen er strak 3 enzovoort. En de mensen in het dorp die binnen een km van hun huis moeten blijven krijgen ook scheve ogen...
Begrijpelijk....Jammer dat ze moeten vertrekken maar begrijpelijk. We hebben in elk geval een gezellige avond in goed gezelschap gehad.

3 mei zondag....
Als je moeite had om stil te zitten op zondag, dan is dat vandaag niet aan de orde......33 graden. We hebben de bus verplaatst naar dat ene stukje schaduw ( dank eucalyptusbomen) en doen zo min mogelijk. Roos besteld onderdelen om sieraden mee te maken in de schaduw onder een tarp in het hoge gras, wij poedelen in de rivier , die met 10 cm per dag daalt..... zo hebben we altijd maar zorgen om iets, dat valt me vaker op hier.
Een Toro Bravo, een rivier die buiten zijn oevers zou kunnen treden, die nu wel eens zou kunne opdrogen, de tent in de regen, zou ie wel droog blijven, de tent onder zwaar vuur van de UV stralen, zou ie wel heel blijven?

4 mei
Dodenherdenking in Spanje...we houden 2 minuten stilte en praten wat na.


5 mei bevrijdingsdag.

Op bevrijdingsdag bevrijden we ons even van onze quarantaine....we rijden in de ochtend de bus naar de Campo van Guille om daar de helpen sjouwen en tillen.
De bus krijgt een mooi plekje op het perceel dat bedekt is met rode klei en rotsen en stenen, met lavendel, olijfbomen, kamille en andere bloesemende struiken. De kinderen spelen en gaan badderen in de rivier beneden aan de weg. Ik maak de lunch klaar die we gezamenlijk nuttigen.....dat is echt een stuk gezelliger eten vind ik. Normaal met zijn vieren is het altijd snellen naar binnen dan klaargemaakt en springen de kinderen al op als ze net een laatste hap aan het kauwen zijn. Na de lunch douchen we het plakkerige zweet van onze lijven,
een douche in de buitenlucht, een emmer omhoog hijsen met daaraan een doucheslang en een kraan en dan met je voeten in een grote teil en uitzicht op groene bergen en de ondergaande zon je lekker schoon spoelen. Een kop thee met ‘dulces’ op de veranda en 20 minuten chikong. Dan wordt het een Beetje chillie, en vertrekken we naar onder.....Roos blijft logeren bij Alpha. met wat warme kleren aan kunnen we nog even voor de bus zitten genieten van de sterren en de maan die de omgeving verlichten.
Een heerlijke nachtrust.

6 mei woensdag

Wat een fijne plekkie om wakker te worden naast bloeiende struiken, die een heerlijke geur verspreiden. Om acht uur sta ik op. Een koel briesje en een laag zonnetje zorgen voor een aangename temperatuur. Rafaël en ik wandelen nadat ik mijn lenzen heb ingedaan en de blonde en grijze lokken van mijn haar een beetje opnieuw heb gerangschikt, een stuk over het land; konijnen spotten en de puppy’s van de buren begroeten....dan zijn we klaar voor start, de zon schijnt in ons hart. Vandaag wordt er aan het huis van Guille niet veel geholpen door ons, erg van afspreken en taak verdelen voor een snelle voortgang zijn ze hier niet.. Ik werk mijn schoolprogramma af met Rafaël en zorg voor de lunch die we delen met Guille Rosa en Alpha nadat ze terug zijn van een boodschap. Alweer tijd voor de siësta ,ik begrijp het wel....het is hier tot een uur of vijf zeker bij hoge temperaturen niet handig om je druk te maken. Ik vergezeld Roos een uurtje naar de puppy’s , varkens en kippen van de buren.
Ze houdt erg van dieren......ik ziet het wel zitten om buiten te wonen met paard hond en kippen.. ....ik ben er nog niet aan toe hier te blijven.
Vijf uur ...het wordt tijd dat we de terugreis naar de rivier inzetten, boodschappen aanvullen en water bijtanken. Dan stoppen we voor het huisje van boer Fran.....wellicht heeft hij zin om met ons een bak stracciatella ijs te delen. Toevallig komt hij net van zijn erf . IJs hoeft hij niet maar we hebben wel weer een gezellige ontmoeting en we krijgen weer van alles mee, uit zijn tuin: snijbiet, tuinbonen en een stuk van de laurierboom. We maken grapjes....en dat maken we dat we afscheid nemen, gewoon met een hug en vier zoenen, doorrijden want het wordt straks donker. Genietend van het uitzicht en even het onderweg gevoel. Dan volgt op ons terreintje ( waar de tent en de aanhanger nog netjes staan) het uitpakken en inladen van boodschappen, opzetten van de luifel en de hele rambam......dat valt dan toch wel even tegen om tien uur s avonds. Op de een of andere manier lijken we dit maar niet te onthouden.


7 mei donderdag

Hollands vrachtwagenchauffeur en zijn vrouw zetten de wagen even aan de kant om een praatje te maken, na ons al een aantal maal luid toeterend voorbij te zijn gegaan, Ze rijden samen wekelijks een vracht hooi naar de paarden van de opvang. We krijgen weer een tasje met onder andere Hollandse krakelingen, van Jumbo, ik kan wel janken als ik het etiket zien. Niet dat ik zo gek ben op de Jumbo. Maar het bekende .....
2 dozen Aardbeien worden soldaat gemaakt aan de rivier, Michael vangt een slang, Raf zijn eerste vis ( je). Hij is dolblij en juicht en danst op de rots, hij heeft al heel wat tijd gestaan daar aan die rivier met zijn hengel. Roos probeert een poppenbroekje te naaien en ik zoek de schaduw op onder de eucalyptusboom met mijn project.
We hebben pita pizza in de BBQ oven.
Als de kids slapen maakt Michael nog een vuurtje....we praten nog even over de doorreis naar Portugal en of we eventueel in Nederland nog wat kamperen op een vertrouwd plekje....
Dan nog een filmpje op Michaëls telefoon over de nonnens van en oplichterij met Corona....en de zogenoemde knoeierij met de cijfers van overledenen aan Corona. Blijkbaar test je positief als je de laatste jaren bent gevaccineerd bent tegen de griep.
...wat zeker is is dat het angst verspreid...
Nog even plassen in het hoge gras voor ik ga slapen.....lamp mee, ik wil niet op een kikker gaat staan.

Vrijdag 8 mei

Ontbijt, school, de was, lunch, een klusje. Waar je thuis dan nieuw slippers koopt, moet je ze hier repareren.......een gescheurd bandje van mijn mooie mos groene Hawaianas, repareer ik met secondelijm en 2 steekjes garen( tip van een goede buur), de oude zwarte nog uit Argentinië waar de teendop uitschiet met secondelijm en sanitair kit.....nu nog even aanzien hoe lang het houdt. Een scheur in een kaplaars is niet te behandelen.......
En dan om vijf uur naar de rivier om te zwemmen, harenwassen en zonnen. De kinderen ( Roos) zijn inmiddels niet bang meer ; " kijk papa een heel klein slangetje met tijgerprint”.
Naar mate de reis en de tijd hier vordert hoe meer we overtuigd zijn dat we de kinderen een goed plezier doen met deze onderneming. Er waren momenten dat we ons schuldig voelden maar die komen bijna niet meer voor.
Vandaag vangt Rafaël meer vissen en ook een grote! De aanhouder wint is dan ook de slogan van de dag...

Zondag 10 mei moederdag.

Moederdag dag dat je sogges niet plasse mag. Ontbijt op bed met hartjes confetti...
Michael volgt via YouTube een kerkdienst. Roos vlogt in haar tent.
Rafael hangt upsidedown een diep zucht een kreun.....ik zeg kom “we gaan een wandeling maken”. ..door velden vol bloemen, Margrieten op lange steken, paarse distels lila laterus gele paardenbloemen, langs de rivier klauteren over rotsen waar kikkers een poeletje inschieten, langs het hazenpad waar zwijnen geploegde hebben. De zwaluwen scheren over onze hoofden. De koeien van de buurman zijn nergens te bekennen, hun vlaaien wel. Elke keer als er plotseling een zwerm strond vliegen opvliegt schrik ik me rot. Het wordt al bijna gewoon . Zo zoekt een mens naar een stabiliteit, geen diepe dalen of euforie, maar tevredenheid. Zo steken we de rivier en paar keer over. Tot we van een paar glibberige rotsen afgleiden met onze kaplaarzen.....bummer, jakkes, getsie de derrie. We zompen terug en het duurt even voor ik mijn goede humeur weer vind......sokken uitspoelen en laarzen drogen, tijd voor koffie....

Even bellen met opa Cor en met mijn moeder. Even updaten over onze status ...... Tijdens videobellen met de J van Rodestaat gaat de bel ... de bel, het bekende geluid van de bel van mijn ouderlijk huis...mijn broer met zijn gezin komen binnen, even zijn met zijn allen bij mijn ouders....

Later na de warme lunch van drie uur, als de kinderen hun ernergiepiek beleven buiten.....zit ik met Michael onder het genot van een laatste slok wijn en een stuk meloen na te filosoferen over wat is gewoon. Aan de omgeving zijn we nu gewend , soms zeggen we nog " wat is het hier mooi he" en we weten wel dat we geluk hebben en in alles voorzien zijn. Maar euforisch of hevig ontroerd zijn we niet meer.....ja als er heel laag een zwarte ooi langs vaart.......of een bijzonder dier.
Wijn zijn tevreden hier....

Toch zie ik mezelf regelmatig zitten met een vriendin en een kop koffie bij Zuid of bij Driessen op het Mezenplein. De fijne buren en een wijntje delen met mijn buurvriendin terwijl onze kinderen kuilen graven en krabben vangen op het Zuiderstrand.
Maar dat is natuurlijk maar een paar uurtjes in de week of twee uur.......mis ik de rest van mijn Haagsche week? Die andere uren, wat deed ik daarin????? En wat ga ik straks doen?

Inmiddels heb ik met Michael al wel een eerste poging gedaan een inzicht te krijgen. Een wandeling als de kinderen de afwassen doen werk zo op manieren goed uit. En we hoeven het gekibbel niet te horen ( wat volgens mij een stuk minder is als we er niet met ons neus bovenop zitten).

Waar willen we onze tijd in gaan steken.
Mij lijkt het logisch eerst een overzicht te maken van de financiën, hoeveel moeten we verdienen om de vaste lasten te kunnen betalen...... die lijken in eerste instantie laag, uitgaande van de huidige situatie.....maar zo gaande komen de stadse behoeften weer op het overzicht terug ( parkeervergunning, sportschool en Netflix bijvoorbeeld) en loopt het bedrag snel op........wordt vervolgd...

Een ander uitgangspunt waar ik inmiddels kennis mee heb gemaakt de afgelopen maanden reizend met gezin en budget en lezend in levensbeschouwelijk literatuur o.a. de bijbel, eerst te kijken naar wat je zou willen en het dan te gaan waar maken ( met hulp van)
Ik weet niet of ik dat al kan......of ik daar voldoende op kan vertrouwen.....
Ik kijk toch eerst maar even naar de waarschijnlijke huidige feiten...

Week van 11 tot 17 mei

Er zijn versoepelingen deze week, mensen mogen weer recreëren in hun omgeving en kappers en winkels mogen weer beperkt open, daar merken we niet veel meer van dan een stel dat vogels komt spotten en wat meer verkeer op de brug.
In het weekend is het een stuk drukker op de weg, motoren fietsers, en een camper naast ons.....
We maken deze week plannen om te vertrekken aan het eind van de maand.
De vraag is hoe. Gaan we toch proberen te reizen tussen natuurgebieden en hopen dat niemand vragen gaat stellen of gaan we van camping naar camping, die naar ik begrijp open mogen zonder sanitair......ik heb wel zin in een camping waar je lekker kunt wandelen....dat wens ik dan maar.......wellicht komt het er.

Ik wandel mat Rafaël een end, de belofte van het zien van een groot bot van een koe, doet hem ertoe aanzetten. Helaas komen we er net niet helemaal, want de koeien staan er te grazen...toch een lekker uurtje gewandeld voor de les. De volgende dag lukt het wel zover te komen , de koeien zijn nergens te bekennen. we proberen te bedenken op welke plek de botten van de koe gezeten hebben......al kletsend lopen we weer terug, we oefenen de tafel van negen.
Van het boodschappen doen , deze keer woensdag maken we weer een dagje uit.
Ik maak een wandeling van het dorp naar een picknickplaats....een verademing weer even een ander uitzicht en een langere wandeling. Roos brengt een bezoekje aan de puppies en we drinken een kopje koffie bij Manuel, het pakket kralen en touwtjes dat Roos heeft besteld is aangekomen en halen we ook op. Verder ontmoeten we Sammy, een Nederlandse meid die na een paar maanden bij de paardenopvang te hebben gewerkt is blijven hangen aan een Spanjaard, Alfonzo. Even lekker Nederlands babbelen en telefoonnummers uitwisselen om een keer af te spreken paard te rijden.

“Mama is tante Nel een tante van jou”?
“Nee als ze familie is zou dat een zuster zijn.....op deze planeet zijn we allen broers en zussen .....met de taak, te zorgen voor haar en voor elkaar.
Laat dat duidelijk worden deze tijd van rust en bezinning, tijd van in en uitzoemen



In het weekend lopen de temperaturen op, we besluiten te verkassen naar de andere kant van het dorp, waar een groot stuk land is met picknickbanken, vuurplaats en een bron en waar we in de schaduw van oeroude steeneiken kunnen vertoeven. Ik stel me voor dat we niet lang meer in Almaden blijven, ook al is er nog steeds een reis verbod, ik wil wel weer de weg op. We genieten nog even van zwemmen in de rivier; Roos spot een otter. Ik geniet nog even van het lopen op blote voeten over de warme stenen. We ruimen langzaam op. Ik doe de was in de rivier, de tent word uitgeruimd en maandag afgebroken en ingepakt....ik trek er nog net even een scheur in, die UV stralen hebben geen goed gedaan....te belachelijk maar begrijpelijk kom ik er niet toe mijn broer te feliciteren met zijn verjaardag. Elk excuus is ongeldig.....Omdat het dinsdag zo heet is pakken we pas ‘s avond als de zon bijna achter de berg is de rest van de bende in en tegen half tien pas rijden we de weg op.
Een beetje vrij gevoel al wel, ondanks de kleine verplaatsing. Op Instagram lees ik dat Nathalie en Joost het ook zat waren in hun appartement, zei hebben ook besloten de camper weer in te duiken en hun geluk te beproeven.

Vertrekken van een fijne bekende plek valt mij moeilijk hoe graag ik ook weer verder wil. Hoe ik dan met gemak een andere ook in de top 5 staande plek afkeuren als wellicht ongeschikt, zo elke mogelijk nieuwe liefde niet op kan tegen die verloren, merk ik als ik ontwaak op die plek; de zon schijnt heel laag over het dampende gras onder de oeroude steeneiken die hun grote handen met dikke vingers ten hemel heffen, en groen blad eruit ontspruit. De koekoek koekt onophoudelijk.
Het is vroeg......om zeven uur stond de wekken, om acht uur zitten we aan het ontbijt. Roos mag helpen paarden verzorgen en rijden bij Sammy. Vandaag word het weer 33 graden dus we moeten er vroeg bij zijn. We brengen Roos naar de campo en gaan dan boodschappen doen....ik stuur Michael naar de groeten boer en ga met Rafael naar de super, waar ik alvast afscheid neem en bedankt voor de vriendelijke service aan ons toeristen, hoewel we dat weinig zijn en de inwoners ons ook niet zo zien ondanks de Corona tijd.
Dan halen we Roos we op en in de pakkende hitte reppen we ons naar de schaduw van de eiken.....Aangekomen vouwen we uit voor een picknicktafel; het paneel in de zon, wij in de schaduw, dan snap je de Spaanse siësta. Wij houden geen siësta, maar we laten onze lijven afkoelen in twee ijskoude dompelbaden die gevuld worden door de natuurlijke bron. Waar de varkens van Bonivatius tussen de struiken snuffelen en een modderbad nemen in de overstroming onder het bad, echt naturaleza, een bad in de natuur met een uitzicht over ( nu nog) groene heuvels. Wow!
Met die varkens moeten we wel uitkijken geen eten laten slingeren want ze zitten al bijna in de bus met hun snuiten. Tijdens het koken moet ik ze twee keer wegjagen, er staat er ook een tegen de bus aan te schurken, die schud ervan heen en weer. Dagsluiter is een
BBQ met Sammy en haar Spaanse vriend. Alfonzo laat ons kennis maken met de Spaanse, of lokale manier van wijn drinken, rode wijn met Cassera limon, het lijkt limonade maar je kunt wel raden …….

In de ochtend heb ik een zwaar hoofd, niets meer gewend . Roos staat al weer klaar om paarden te verzorgen, dat gaat op zijn Spaans, helaas niet door. In plaats daarvan besluiten we naar het dorp te fiets om voor het eerst in lange tijd churroz te gaan eten met een café op het terras dat weer op de is hoera!

Daar fiets we dan! Fietsen, het ultieme gevoel van vrijheid! Vrijheid hoeft niet ingewikkeld te zijn, zoiets simpels en z’on groots gevoel.......
Inderdaad heb ik besloten te gaan fietsen in de ochtend in plaats van school. Heel fris was Rafaël niet na twee late avonden....dat zou toch een worsteling worden waar niemand wijzer van wordt. Einde ochtend, na de koud bad wel even wat proberen is afgesproken....
2 koffie, 4 Churroz en 2 jugo de naranja; nog geen 10 euro! De prijzen in een klein dorp passen wel in ons budget van niets kan dat nog wel af.....dat is fijn, want koffie op een terras geeft ook z'on vrij en vooral onbezorgd gevoel.

Roos wil wel in Spanje wonen op een landje met een hond en een paard of twee.
Ik moet zeggen....


Het venijn zit m in de staart.....of it ain’ t over till the fat lady sings....die dame heeft nog 2 maanden om te zingen en het venijn nog 2 maanden om beet te nemen.
Wat moet ik nou....straks als ik thuis kom? Ga ik een opleiding volgens en mijn capaciteiten in het onderwijs kwijt kunnen, dat zou een goede besteding kunnen zijn van mijn kwaliteiten. Het zou ook betekenen weer in het keurslijf van werken, werken, betalen, betalen....
Zo tracht ik mijn kaders of ketens open te breken en me een voorstelling te maken van een landelijk leven. Een met een paard en een hond voor Roos, een waar ik een moestuin heb, een logies, met wekelijks gezamenlijke diners. Aan lange tafels onder steen eiken. Hard werken maar wel buiten en met de handen en creatief en ruimtelijk inzicht en gevoel voor gastvrijheid. Waar Michael de sociale drijfveer is en de ontstoppingsveer hanteert en ik de organisatie en de inrichting. Zelf bouwen en verbouwen. Waar voldoende licht je binnenste en je buitenste verwarmt.
Wat streed je toch een stuk makkelijker buiten je in de loop der jaren gecreëerde kaders, na een goed glas koude witte wijn in een hangmat en een telefonische gezelschap van je oudste vriendin met een kaart op de picknick tafel en het licht der zielsverwanten aan de tentstok. Met het geluid van koeienbellen rond de bus......en niet te vergeten die lieve eigenwijze Rafaël slapend op de eerste verdieping en Roos en haar vader op de fiets in het dorp nog, steeds niet terug...

23 mei zaterdag.....
Heet heet heet......afkoelen met huis en haar in de rivier die inmiddels bijna war aanvoelt. Het zorgen voor een warme lunch, we zijn overgestapt naar Spaans schema, kost me behoorlijk wat energie. Als het na achten wat koeler wordt fietsen we naar het dorp. In het Restaurant waar Alfonzomwerkt hebben we afgesproken wat te drinken en de happen met Sammy en de dochter van Alfonzo, die dit weekend bij haar vader is. Voor we het weten zitten we met 9 man aan tafel, heel gezellig. De terugfietstocht is laat, donker maar aangenaam ,de wind is vriendelijk koel, het is stikdonker allen met hoofdlampen zien we de weg. Een verstandig mens zou ons voor gek verklaren, maar wij genieten van de duikvlucht over de dalende asfaltweg. Veeeeeel sterren!

24 mei zondag
Ik stap op de fiets om negen uur beetje brak maar het is de enige moment dat het te doen is een beetje te bewegen...
Wat een stilte. Weer ervaar ik dat de drukte in mijn hoofd is....keuzes angsten...., veroordeling, hoogmoed, bestemmingsstress……
In de stad is er lawaai buiten, hier ook trouwens zeker s nachts is het soms een kakofonie, maar het is de stilte die je nodig hebt om de herrie binnen in te horen en uit te schakelen ...
Wat heerlijk op de fiets in de ochtend, het doet de geest goed om eens even lekker te zweten....even die afvalstoffen en daarmee sombere gedachte de deur uit.. en de hoop zin en uit- en inzicht erin......
Ik krijg wat ingevingen , zoals in elk geval een week camping met zwembad op de terugweg naar huis......maar wat is nou terugweg? We blijven toch altijd op weg....op weg naar Spanje, op weg naar Nederland, op weg naar een nieuwe baan, op weg naar …..



28 mei
Vandaag komt het gevoel op alsof ik gevangenen ben van een huishouden met handicap, niks geen vrijheid.

29 mei
Pap jarig. We kletsen lang aan de telefoon, dat doet me goed, ik denk hem ook.
S avonds heffen we in het dorp het glas op zijn gezondheid. Nog voor we kunnen proosten hebben zich al meerderen bij ons gevoegd en komen ook het Poolse stel erbij zitten. We eten en drinken en praten. Ik geniet ervan niets te hoeven koken, serveren of afruimen en ook geen kinderen hoef te verordeneren af te wassen. De kids spelen tot laat, half twee, op het plein met Spaanse kinderen. “ Mam ik wil hier wel wonen, de kinderen zijn veel aardiger dan in Nederland! Een zomerse dagindeling van de Spanjaard in het zuiden is vroeg opstaan, werken tot een uur of één, uitgebreid eten en uitgebreid slapen. Pas om een uur of vijf wordt er weer gewerkt, of soms nog later, dan zet het sociale leven zicht voort tot na middernacht. De kinderen doen mee in het ritme.


30 mei
Ik voel me onrustig en futloos en nutteloos heb nergens zin in, te heet, vliegen, stof.......inmiddels wordt het steeds droger en stoffiger. De groene heuvels worden steeds geler. Als ik om half negen s avonds begin aan een wandeling komt de gedachte door te lopen naar huis. Zou dat kunnen in 8 weken 2500 km lopen....Als ik weer terug ben reken ik het met Michael uit…..aan 2 maanden heb ik waarschijnlijk niet genoeg. Het zegt me wel wat. We hebben al een poos de behoefte te vertrekken maar blijven maar hangen. Deels door alle verbod, deels door de koeien die hier dagelijks in onze voortuin rondkuieren met hun bellen die een kalmerende klanksessie vormen en Roos die zo blij is met Lola, de hond vanuit de buurt die nu even van haar is en ons kamp trouw bewaakt tegen de hond van de buurman en s nachts tegen een ezel die rond de bus scharrelt en ook vanwege het sprookjesachtige effect als de maan s nacht door de bomen schijnt en al die aardige mensen die we inmiddels hebben leren kennen en ons het gevoel geven dat we bij het dorp horen, bij het meubilair horen…hier al tijden staand nog wel veel langer nog te gaan……Dat is nou wat net niet de bedoeling was……onderdeel van het meubilair, daar wilde ik nu juist vanaf….

31 mei

te voet naar het dorp een mooie route van een uur, als je niet overal stopt…..
Er zijn vandaag een stuk meer mensen op het pad valt me op, ik vind het druk, gewend als we zijn aan de rust...
We kijken over de rand van een eeuwenoude muur die de grens van land aangeeft naar een stel geschoren schapen die elkaar volgen als over de welbekende dam; krijg ik binnen de tekst van een opdracht die God aan Abraham gaf. Ga heen en vermenigvuldig u. Krijg zoveel nazaten als sterren aan de hemel. Ik denk Hij heeft vast niet bedoeld ga met zijn allen opgestapeld zitten in een flatgebouw in een stad wonen, krijg zoveel kinderen dat je nog veel kunt verdienen om een tv te kopen en een auto en een verre vakantie en niet luisteren of delen. Vast niet.
Bomen groeien niet op elkaar maar naast elkaar op gezonde afstand. Als er teveel bomen opeen groeien sterft er een.
Ik zie verderop een bloem op een lange steel hoger dan ik, de zaden zijn klaar om uit te vliegen, ze hangen allemaal aan hun eigen steel als een groot vuurwerk dat we kennen op Scheveningen, en straks gaan ze hun eigen weg, zich verspreiden.


Wanneer mogen wij ons nou eindelijk weer eens verspreiden? Volhouden! Ik denk aan een touwtrekwedstrijd die ik ooit deelnam op een survivalweekend. Ik wilde gewoon niet meer....maar ik ( we natuurlijk) hield vol, ik kon ook niet anders dan mijn teamgenoten niet telleurstellen, en………… we wonnen!