Waar we uithangen en avonturen

Eind Juni,

Op de terugweg.

Waar we eerder gieren zagen die op de thermiek cirkelden, zijn er nu de zeemeeuwen die het luchtruim bevolken en horen we bij het ontwaken dikwijls het geluid van de branding. We touren langs de Noordelijke zeekant van Spanje, aan de golf van Biskaje,van Cantabrie, naar het Zuid Westerlijkste stukje Frankrijk, tot Bidart vlak bij Biarritz.
San Vicente de la Barquera, Somo en Loredo, Comillas, Mutriku, Deba, Itxaspe, Getaria, Spanje, en Bidart en Hossegor in Frankrijk.


De weg terug, Roos is goed gehumeurd en heeft zin, zin om haar opa en oma weer te zien, haar kamer, haar vriendinnen en geniet daardoor meer van de fijne momenten onderweg. Paard ruikt stal zal ik maar zeggen. Michaël heeft nog niet zo'n behoefte aan de Lage natlanden, hij vaart wel bij de warmte en het licht van het Zuiden. Rafaël maakt er niet veel woorden aan vuil maar als hij voor een weekje herenigd is met een kamaraat wordt hij completer. Ik draai ook warm van de rijrichting, het einde is in zicht. Maar daar ik niet goed ben in afronden, zo geniet ik nog zo veel mogelijk van de vrije ochtenden zonder wekker, en het ' s avonds in mijn daktentje kruipen, onder mijn slaapzak en al het buiten zijn. Soms ben ik het zat, maar dat ben ik thuis ook regelmatig, soms denk ik "Halen we de eindstreep nog, blijft het nog wel leuk?" Maar zoals "beloofd" bereiken we altijd weer nieuwe fijne plekken en beleven we weer nieuwe kleine avonturen.
Ben ook geneigd de bekende plekken van de heenreis weer op te zoeken, mijn hang naar het bekende trekt, ....Dan komt mijn metgezel in de vorm van mijn tegenhanger, die mijn balans bewaart en zorgt dat we juist meer zien van de omgeving......en dat wil ik eigenlijk liever.

Ondertussen neemt het heerschap Corrona in kracht af , zitten de terassen weer vol en begeven we ons al weer zonder mondkapjes in de supermarkt, maar zo nu en dan worden we verrast door lokale initiatieven; bijvoorbeeld een zebra die met pijlen en de tekst "mantanair distancia" een gescheiden heen en terugkant heeft gekregen.....ik stel me voor; New York....
En Rafaėl die ter vervanging van een vergeten mondkapje zijn groene t- shirt over zijn neus trekt en zo, met pet op, lijkt op Patrick van Sponchbob...haha.

In de buurt van Somo en Comillas kom ik tijdens een fietstochtje met Michaël, waarbij we flink in de pedalen moeten, langs een huis dat onze aandacht trekt op de hoek van een dorpje met schitterend uitzicht over groen en zee, een wit geverfd, optrekje met enigszins verweerde zeegroen geschilderd balkon en ramen met achter het glas kanten gordijnen, Michael gaat toch even vragen of het te koop is, er is vast iemand die dat weet.......ik maak plannen voor een B&B in de schuur en een klein terras achter op het uiterste puntje waar de straat en het weiland elkaar ontmoeten...
Helaas en gelukkig is het niet te koop...

Strandbezoeken met de Spanjaarden, op een mooie zonovergoten dag, een parkeerplek voor bus met aanhanger bemachtigen na het middaguur vergt het nodige geduld. Wat doen we, de aanhanger in een gaatje proppen en gokken dat er nog één is voor de bus.....
Nee ik zet in op een plekje op dat stuk grasveld aan het begin.......Yes!
Wel een stukje wandelen naar zand met planken en pakken maar "we fit in" , een dagje Playa de Somo krijgen we....

Wat een weldaad is het ook als we campings aandoen met zwembad en pingpongtafel.......kinderen blij, wij blij, en een paar baantjes trekken vind ik zelf ook niet onplezierig.....Zo worden we pardoes getracteerd op zo één met overloop, waarbij je hangend aan de rand van het altijd blauwe bad uitkijkt over de ruige kust van Cantabrie, waanzinnig!!

Van cultuur worden we voorzien als we op bezoek gaan bij Gaudi's , El Capricho ( Spaans voor iets buitennissigs).
Gaudí kreeg in 1883 van de vrijgezel Don Maxímo Díaz de Quijano de opdracht tot het bouwen van een herenhuis op een niet al te groot stuk grond in een parkachtige omgeving in Comillas. Het huis is een architectonische 'mengelmoes' van bouwstijlen, waarin zowel middeleeuwse, Catalaanse, Moorse, en fantasie-elementen verenigd werden. Wat mij meest aantrok was het licht in het gebouw en de schitterende houten afwerking van plafond ramen en muren met de subtiele versieringen van vogels en bloemen hier en daar in glas en lood.
Een plezier, ik zou er wel willen wonen.....



29juni
Het is niet bijster mooi weer maar wel een prima gelegenheid om langs de kust te wandelen. Tussen Deba en Zumaia is een pad over de kliffende waar we de geologisch verschijning van de z g Flysch bewonderen. Door miljoenen jaren van ophoping van sediment en schuiven van aardlagen staan vertikaal lagen steen haaks en recht op aan de kust. Bijzonder landschap, net wasboorden in zee. Een wandeling van 15 km met platen van uitzichten, stijl omhoog en omlaag, waar we dan ook niet meer dan een paar kilometer van afleggen, genoeg voor "the expereance".


30 Juni, de bus ik jarig.....hij is versiert met kunstwerken van R en R.
We pakken en genieten een ontbijt aan een picknick tafel onder een plataan met uitzicht op de Baskische flysch kliffen en de zee die zilver schitteren in de vroege ochtend zon....waarna we onze laatste dag in Spanje besteden aan het bezoeken van Getaria , een stadje om een haven. De mannen vissen in de haven terwijl de vrouwen een tentoonstelling bezoeken van modeontwerper Cristobal Balenciaga, die wij niet direct kennen maar toch leuk, iets soort van cultereels en we houden van mode en maken..en mening geven.Onderweg naar het strand waar we hebben afgesproken te hergroeperen, begeeft een slipper van Roos het, het enige paar slippers dat we nu nog aan boordhebben is nu een groene en een blauwe Hawaiana maat 39, die we inmiddels allebei passen, sjuus wat groeien die kinderen, we moeten met spoed op zoek naar vervangingen.....van de week.... maar eerst een duik in zee. Een gezellige baai met gekleurde parasollen, waaraan onze bus geparkeerd staat voor prettig tarief, nodigt uit, echter aan de waterkant gekomen ziet deze uitnodiging er niet zo aantrekkelijk uit, vooral plastic drijft rond in de baai, wie weet wat voor onzichtbare viezigheid nog meer? " Aah mam!?" " Nou vooruit" , als een kind dat spruiten moet eten zwem ik met mijn mond stijf dicht een paar keer heen en weer en als er ook nog een kwal voorbij drijft,.dan ben ik blij dat ik eruit stap. Daar heb je de jongens al. De jongste wil ook nog even zwemmen, ik sta erbij met een teen in het water, even douchen en dan zie ik Roos nergens meer. Ik tuur over het water, mijn ogen gaan langs de douches, bij de bus misschien? Geen Roos te zien. Ik doe het rondje nog eens, niets te bekennen van een 12 jarig meisje met lang rossig haar en een wit/ blauw gestreepte bikini...gloep , een krantenbericht vormt zich voor mijn ogen.......Oh gelukkig, daar komt ze aan lopen; " Ik was even heen en weer gelopen langs zee"?! ... Dat heeft ze nog nooit gedaan. Nou opluchting...
We gaan lunchen aan de haven want de bus is jarig vandaag. Een etage boven de havenkade, links voor de stadspoort zijn 2 terrassen, er is een tafeltje vrij aan de waterkant, maar een terras verder zien we grote vissen, roggen en red snappers tussen ijzeren tangen liggen garen op gloeiende kolen en gasten peuzelen enkel vis van hun borden, daar moeten we wezen...Geen tafel aan de waterkant maar we zitten bij de gril! Als we de kaart open slaan knipper ik even met mijn ogen en als ik rondkijk zitten aardig wat rijke lui aan de eenvoudige tafeltjes. Maar wie A zegt moet ook B zeggen en we laten ons plezier niet bederven door wat euro's en bestellen ons een lekkere gegrilde zeebaars met veel knoflook, smelt op je tong. De kinderen krijgen de lekkerste "lekkerbek" ooit geproeft en ach wat kan ons het schelen, we nemen een toetertje na met koffie, o zo! Want de bus is tenslotte 46 geworden. Op de bus, Guappa Luna, die engelen vleugels heeft, en nog vele fiite jaren meer! I .Nog een laatste bezorging "boodschappen" aan Holland afgeleverd bij Correos....en naar Frans Baskeland gaan we... ( als we het Franse niet leuk vinden kunne we zo weer terug naar Spaanse kant, eerder had ik veel zin in een Franse charme camping, nu zal ik het Spaanse missen........)

Bidart, Frankrijk,
Een goede binnenkomer is het, aanschuiven bij de familie van Loon, we worden voorzien van Pizza en praat en aan de kinderen hebben we geen kind.
Wat fijn om onze belevenissen te delen,
een mens wordt toch completer door een ander mens.....al beleef je nog zoveel avonturen ver weg.....
De slagboom van de voor ons bekende parking aan zee is nog steeds 1,90M en we passen nog steeds goed door de uitgang naar binnen.....
Even geen avonturen maar even lekker relaxen met zon en zee en café frapé, vissen met vrienden en maken met meiden, eten met volwassen, kortom het leven delen met vrienden.....
En nog even op de valreep een SUP kopen, leuke aanbieding bij de Lidl, Rafaël besteed hier zijn verjaarsgeld aan.....blij blij is hij.....en wij....

5 juli
Een mooie camperplaats met picknicktafels, onder hoge naaldbomen in de mondaine badplaats Hossegor, waar de rijke Fransen wonen, alles keurig. Een meer met strandjes waar we suppen, zee waar we surfen en de familie van Loon, na verhuizing achter de kapel aan zee te vinden.......nog meer vissen met vrienden en gezamenlijk eten.....een beetje als thuis komen .


10 juli
Fietspaden in Frankrijk.
Beetje bewolking, koele temperaturen, dus goed weer voor een fietstocht en direct een boodschap bij vertouwde en voordelig geachte Lidl.
boodschappen op de fiets...allemaal een rugzak en een set fietstassen, dan kunnen we aardig wat meenemen.
Fietsen in Frankrijk is geen gestroomlijnte bezigheid......verre van. Het begint met een prettig stuk door de woonwijk van Hossegor, Google Maps loodst ons er vanuit mijn borstzak door, er duikt een fietspad op, wij manoeuvreren ons erop, dan stopt het fietspad zo abrupt als het begon en moet we ons plots tussen de auto's schikken. Langs een riviertje navigeren we , dan volgt een stuk bospad, de dunne bandjes van de twee vouwfietsen trekken dat net. Tot dat het pad langzaam veranderd in een zandbak, we stappen allemaal af, ook de mountainbikers, en ploegen anderhalve kilometer door met een flink doorbrekende zon, Michaël voorop, trekt een spoor voor de rest, die jammeren en mopperend volgen. Het is ook vervelende sandalen met zand ertussen.
Als we weer een beheersbaar pad berijken bevinden we ons achter de vuilverwerking....ah dus dat doen ze hier met onze vuilniszakken, ze persen de boel in plastic, en dan stapelen maar, met de tijd groeit er van alles uit en lijkt het een gewone heuvel........kan dat zomaar?
Nog geen 500 meter verder moeten we invoegen op de D28, waar de auto's, met een flink flinke vaart de heuvel af komen. Gelukkig moeten ze remmen vanwege een rotonde en kunnen we oversteken. Ik probeer uit te vinden of we op een andere manier de A26 over kunnen steken, maar dan lijkt er niet op, we fietsen dan maar over de D28, de snelweg onder ons, en uiteindelijk gaat dit redelijk. Als mijn moeder het maar niet ziet......Bij Lidl slaan we ons voordeel in, onder andere de bio Sojamelk is twee maal zo goedkoop. En we nemen zeker brood mee, stokbrood van l,' Eclerc is lekker hoor, maar naar een paar dagen....
Op de terugweg slaan we het bospad over, dat betekent een flink stuk langs de D28 fietsen, voor je kijken en sturen maar....het is niet ideaal. Als we de woonwijken van Capbreton berijken hoeven we enkel nog op te letten bij het in en uitvoegen op stukjes fietspad die hier en daar opduiken..........we bereiken zonder kleerscheuren onze camper.



Plannen zijn er om van af te wijken.
Na 7x 24 uur gebruik te hebben gemaakt van de camperplaats, wat gaat de tijd snel, moeten we plaats maken voor andere. We besluiten vroeg te vertrekken om een parkeerplaats aan zee te bemachtigen voor een stranddag met surf, maar als we bijna ingepakt zijn gaat het regenen en blijken de weersvoorspellingen van gister een ommezwaai te hebben gemaakt. We wachten tot het droog word.....en wachten en wachten.....de stranddag is van de agenda. Rafaël vist nog met de jongens van Loon terwijl wij de bus in een parkeer plaats prakken bij Martijn en Lianne voor de deur. Ik smeer boterhammen, Roos heeft het gezellig met Tahila en Michaël repareert Rafaël's hengel voor Manoël. We
blijven nog om, om half vijf, de kerkdienst bij te wonen van de surfchurch in de kapel aan zee en dan noordwaarts te rijden zover we komen. Eigenlijk weten we allebei wel hoe dat afloopt. Juist ja, ik ga om een uur of half acht, nadat we gezellig hebben staan praten na de dienst met Joanna en Arjen, die hier onderweg naar de Pirenëen een paar dagen doorbrengen met de familie van Loon, een lekke potje koken. We smullen met zijn twaalfen, uit 2 pannen........de kids spelen verstoppertje en de grote gaan kijken naar de zonsondergang aan zee. Na de afwas besluiten we de boerencamping waar Joanna en Arjen hun tent hebben opgezet op te zoeken , Roos wil graag douchen, ik eigenlijk ook......We nemen afscheid van onze Nederlandse vrienden en in het pikkedonker vinden we de lokatie, kijken even rond met zaklantaarn.....en spreken uiteindelijk de eigenaar, die ons laat weten dat we er niet kunnen overnachten. "Nou ja!" denk ik dan, plek zat.....en voor één nachtje, je stuurt mensen toch niet weg om half twaalf 's nachts! Enfin.....we besluiten terug te rijden en te proberen weer in Hossegor op die fijne camperparkeerplaats te gaan staan. Onze hoofden rollen om van vermoeidheid. De zuil bij de slagboom is niet achterlijk en heeft geen medelijden, gaat dus niet open......met kenteken 62YB00. Maar gelukkig ben ik allert genoeg om het kenteken van onze Polo in te toetsen voor zover we die ons nog kunnen herinneren. Of het nu het juiste nummer was of niet......de slagboom gaat open en we zijn weer terug waar we vanochtend vertrokken. We zetten maar geen wekker.........






13 juli
In harmonie met de natuur..
Roos: "Mam wat zit je haar leuk"! , Raf en pap: " Ja" , "Ja"!
Mam: "De oceaan doet wonderen voor mijn haar..."
Roos: "De oceaan doet wonderen voor mijn humeur, ik wordt altijd blij van de zee"
We zijn in Biscarosse- Plage, staan geparkeerd in een dennenbos op 500 meter lopen van zee en hebben net de middag doorgebracht aan zee en "natte koppen" gehaald, zo de uitdrukking luid van surfers als er geen golven zijn om te surfen. En weer hebben we een fijne plek gevonden.

Op 14 juli, de Franse bevrijdingsdag vieren we er mijn verjaardag. Ik wordt verwent met een zelfgemaakt en samengestelde goodybag met verassende inhoudt, een flitsende tekening van ons op het strand bij Hossegor, chocola, een sjaal, een dag aan zee, een diner, feestelijke muziek en een vuurshow, met als klap op de
vuurpijl .......een huwelijksaanzoek! Michaël overrompelde me al een keer eerder ,op zijn verjaardag, met een huwelijksaanzoek, maar nu was het "ja" zeggen vanzelfsprekend.....dat wordt dan ons volgende project na thuiskomst, het plannen van een feestje......Heel blij en warm van binnen sluit ik deze fijne dag af.
Zo sluiten we ook ons bezoek aan de lange strook zandstranden en dennenbossen van Les Landes af, morgen gaan we kilometers maken en rijden we richting Parijs.