Bidart, Frankrijk 12-26 september 2019

Bidart, Frankrijk 12-26 september 2019.

12 september, de hele dag zijn we nog op de camping. Een les, inpakken, nog even zwemmen en van de zon genieten, een leuk gesprek met een Engelse echtpaar houdt ons nog verder op. Uiteindelijk eten we bij zonsondergang friet bij Lecleck op de parking met lof salade van gister, rijden we rond negen uur Bidart in, waarbij we in het donker een drietal parkeerplaatsen langsrijden met de nodige steile hellingen, alvorens we uiteindelijk met gemak onder de slagboom van 1.90 M doorrijden..fewj! We zijn er. Kamperen achter een dijkje aan zee. 

Van 12 tot 26 september camperen aan het grote strand in Bidart. Een fijne plek zo aan zee, surfen, een strandtentje met Wi-Fi, toilet en douche (koud) naast de deur en buren van de familie van Loon. Uiteindelijk blijven we er wel 14 dagen. Die wisselen zich af met relaxte en minder relaxte momenten. Ergernissen aan elektronica, kinderen die elkaar molesteren, financiën bijhouden en rekeningen die blijven binnenkomen, de kinderen proberen te automatiseren in het doen van de afwas en het repareren van spullen die net als thuis ook kapot gaan.

Maandag tot en met vrijdag daag ik mezelf uit 2 kinderen vooruit te helpen met spelling en rekenen, Engels en Biologie, zorg ik voor ontbijt en avondeten en poog ik te surfen. De weekenden voelen dan ook als weekend, ik hoef niet op tijd op te staan en probeer het ontbijt over te laten aan de ontbijtende. Ik neem tijd om te joggen. 

Een van de eerste dagen ontmoeten we Jasper een jongen die in een oude Renauld op vakantie is en er een rally mee heeft gereden, hij hangt met ons uit op het strand met zijn surfplank en kookt op een goede avond , als Martijn en Lianne ook mee-eten , een heerlijke BBQ lasagne. Heel gezellige avond met bring and share bij de bus. 

Tijdens een flinke regenbui in de nacht is de surfplank van het dak gewaaid en moeten we een gat erin repareren. Er blijkt ook een flink hoefijzervormige barst te zitten in de voorruit, balen.

14 september zingen we voor oom Jonathan en kletsen we fijn met hem. Ver weg maar toch dichtbij.

We bezoeken het cultureel museum in Bayonne, de hoofdstad van Baskenland. Deze school maakt ook culturele uitstapjes. Ondanks dat ik met het vertalen van een Engelse papieren begeleiding constant achter de recentere ontdekkingen aan loop, komen we toch het een en ander te weten over de Baskische geschiedenis en cultuur. Vroeger vingen ze hier walvissen op zee, en niet in zulke hele grote boten. De familienaam was de naam van het huis of landgoed waarop je woonde of trouwde en de bewoners waren allemaal nauw betrokken met de belangen van het dorp. Het wandtapijt dat in het museum hing, vond ik indrukwekkend, het idee dat het honderden jaren geleden door iemand is gemaakt en langs gewandeld door de adel van toen en nu sta ik ernaast. In de korte tijd die we nog hadden ontdekken we dat Bayonne een sfeervolle stad is. Jammer dat we een beetje haast hadden.

In de avond passen we op de kids van Lianne en Martijn, heel gezellig. We kamperen op de oprit. Dat is prima voor een keertje, denk alleen dat ik liever wild kampeer al was het om het feit dat ik dan in de bosjes kan plassen en niet s morgens de plasemmer moet legen in iemands WC. Hoe welkom je dan ook bent het voelt toch een beetje ongemakkelijk. 

We eten een aantal keer gezamenlijk, waaronder een BBQ aan zee. Michaėl heeft de nieuwe buren van Lianne en Martijn ook uitgenodigd. Zo ontmoeten we weer een mooi figuur. Een “gast “met allerlei mooi plannen, hoe van oud plastic nieuwe dingen te maken en meer van dat soort uitvindingen…..hij heeft een inimini vuurpotje bij zich waar hij zijn mobile telefoon mee kan opladen en waar hij een lampje op aansluit om bij te schijnen terwijl hij walnoten kraakt voor zijn salade. Hij stuurt de kinderen eropuit om spullen te verzamelen die in het brandertje kunnen. Een zwoele avond waarbij we nog tot het laat in bikini zijn. Alle kids gaan veeeel te laat naar bed….

Rafaël vind het heerlijk om met Mano te spelen, hij gaat er na zijn schoolwerk zelf heen op de fiets. Roos vind het leuk om met Lindy te spelen. Ik merk dat het fijn is voor de kinderen om met andere kinderen te spelen dan je broertje of zus. 

Roos zit graag bij Het Restaurant op het grasveld, daar is Wi-Fi. Zo nu en dan drinken we daar wat onder het rieten dakje met uitzicht op de baai. Zij een Orangina en ik een café frapė. Ze ontdekt ook dat we online naar expeditie Robinson kunnen kijken. Als je Roos zoekt……zit ze bij BBJ.

Michaël geniet ervan praatjes te maken met buurkampeerders en heeft inmiddels een goede band met de vuilnisman die de zak van “onze” vuilnisbak elke dag verwisseld.

Er word een octopus gevangen ( again) en een steenvis. Ik zet dat uit mijn hoofd als ik de zee in duik om te surfen.

We eten s avonds op het dijkje waarachter we geparkeerd staan. Ik kook op het tafeltje en we eten op een kleed met bord op schoot en glas in de hand, dat is een stuk rustiger dan geharrewar met potten en pannen. We halen dan net de mooie zonsondergang, het wordt al wat eerder donker. Op tijd naar bed gaan is er nog steeds niet bij.

08:00, gloep, ik mag wel opschieten, over 30 min komt Lianne me ophalen om samen een wandeling langs de kust te maken. Vlug aankleden en ontbijten. Gelukkig zit mijn haar altijd goed als ik opsta en ga je als je buiten leeft niet heel erg naar zweet ruiken. Heerlijk om te wandelen, mooie vergezichten en goed gezelschap, een koffie met chocoladetoet, mijn dag is al goed..

In de middag poog ik te surfen , maar bij de aanblik van de kolkende grijze vloedlijn haak ik af. Michaël waagt het erop met een bodyboard en flippers. Hij gaat er links in en komt er aan de rechterkant weer uit. De zee heeft hem uitgespuugd, hij is er draaierig van. Ik zie ook surfplanken uit het hoge schuim omhoog schieten en surfers neerstorten in de omsmakkende golven. Geen omstandigheden voor een beginner.

Het is vandaag al weer 23 september, de tijd vliegt. We besluiten donderdag naar Spanje te vertrekken, dan hebben we nog een beetje goed weer als we de noordkust bereizen. Het levensonderhoud hier in Frankrijk is ook erg duur en Roos wil met haar verjaardag graag in Spanje zijn. Ik ontdek vandaag een supersnel recept voor het avondeten, dat iedereen lust……1 kilo diepvries spinazie met veeele vissticks en een stuk stokbrood……we smullen.

Op 25 september hebben een “afscheids” eten bij Martijn en Lianne. Het was heel fijn even bij hen buren te zijn en tijd met hen door te brengen. Dat hielp ons “ op weg”.