Nog twee weken in de olijfgaard

26 januari
Goed nieuws! We mogen nog twee weken blijven als we wat klusjes willen doen. Nou dat willen we wel. Roos moet even wennen aan het idee. Zij had gedacht dat we in de bus zouden stappen en aan “ de terug reis” zouden beginnen. Niet veel later is ze oké. Ze veegt en dweilt haar kamer en eddit haar vlog. Rafaël hangt rond tussen poes knuffelen en tv kijken ( nog even genieten van de visfilmpjes op youtube met onbeperkt internet). Michael woont een crematie bij van een goede vriendin van Nic ( de buurvrouw). Ik zit op terras in de zon. Dan is er opeens paniek in de tent…..Roos komt aanhollen, Angus heeft een jong konijntje in zijn bek en hij wil niet loslaten. Roos stuurt Rafaël om brokjes te halen, “veel brokjes”!, in de hoop dat Angus daar zijn tanden in zet. Even laat hij los, maar als het diertje en poging doet te ontsnappen, is het hap, kraak, piep…….en Roos huilt heel hard en lang. Ik neem de kinderen even mee naar de moestuin aan de andere kant van het huis en de boel kalmeert. Ik wied en veeg…..een wijntje……. De zon gaat onder.

27 januari
Roos en Rafaël hebben een gezellig samen dag. Ze hebben een picknick met Bo, stoeien samen op hun kamer en smeden plannen om boodschappen te doen in het dorp en voor ons te koken. Als de twee in de keuken staan, zitten Michaël en ik aan tafel in de zon en krijgen en drankje en een voorafje geserveerd, we praten wat. Dan komt de serveerster haar excuus aanbieden dat het iets langer duurt en vraagt of we een oplossing weten voor de kaaskroketjes die in de oven niet knapperig willen worden……’in de koekenpan met wat olie’. Ze zijn lekker bezig. Rafael spettert heette olie op zijn arm, de natte theedoek over zijn arm ter koeling maakt m net een echte kelner. We krijgen snijbonen en kaaskroketten opgediend en friet met mayo, een toetje van de bakker , wat een feest! Na het genieten ruimt Michaël de keuken op, dat is dan ook wel nodig. Rafaël mag drummen bij de buren. We nodigen ze uit om morgen te komen eten. Ik sop nog wat in huis want over twee dagen komen Clair en Andrew weer thuis, bak nog een appel taart en leg de kids in bed. Michaël tracht de knipperlichten van de bus te fixen en leest uitvoerig de VW-bijbel bij de haard. Wat is het stil hier.

28 januari
Een paar kinderen bijspijkeren, een hoop huishouden ( het is niks, een groot huis), lopend een boodschap doen en koffie bij “el Boli”, kokerellen voor de avond, onkruid wieden en een kist inmeten voor tussen de voorstoelen, is wat de dag brengt. En een zieke hond. Angus is ziek, hij was al een beetje sloom vandaag, maar nu is hij echt slecht. Michaël en Roos en Rosie, het buurmeisje nemen hem mee naar de dierendokter, hij krijgt een shot Antibiotica en een koortsverlagend middel. Morgen volgt de bloeduitslag…We vervolgen de avond met een gezellige samenzijn bij de haard met de buren. Ik zag eerst een beetje op tegen visite en eters, maar ik vergat daarbij even dat ik graag kook voor gasten. Roos heeft het gezellig met Rosie, ze spelen Monopoly. Rafael helpt voor de visite te zorgen en houdt de haard brandende. Hij knuffelt met poes en hondje Lilly.

29 januari
Het gaat beter met Angus, de dierenarts meld dat hij geen gif in zijn bloed heeft, gelukkig. Michaël haalt Andrew en Claire op van het vliegveld.

30 januari
Eerst flitsen en dan spelling, het is “geaccepteerd”. Ik lees met Roos moeilijke teksten, ter ontwikkeling van haar woordenschat en leesbegrip. Ik krijg bericht dat we Roos kunnen inschrijven bij het HML via Bovo, er is een formulier, jawel! Uitprinten, invullen, fotograferen en per mail versturen. Dan wandel ik met de kinderen naar het dorp, er is markt. We kletsen lekker onderweg. Dat is thuis wel anders, daar zou het er op donderdag heel anders aan toe zijn gegaan. Na wat worstelingen met de Geldautomaten in Algodonalis, waarbij er eentje mijn pas inslikt en ik in de rij moet gaan staan om hem gelukkig weer terug te krijgen haasten we ons naar het marktje……wij zijn ook altijd op het nippertje. Wel een stuk voordeliger de markt, net als in Nederland. Moesten we vaker doen. ‘Thuisgekomen’ hebben we lunch aan de grote blauwe tafel met Andrew, ik trek nog wat onkruid uit de moestuin en lees wat bij dat fijne plekje aan het zwembad. Ik kook in de “nieuwe woonkamer”, Michaël zet de richtingaanwijzer weer in elkaar. Als de kinderen voorgelezen in bed liggen praten we nog wat, het is fijn met zijn vieren tijd door te brengen. Ik doe nog wat financiële notities, het budget wordt steeds krapper, maar we leven tot nu toe nog luxer dan voorheen thuis, rara!

31 januari
De einde van de maand stand maak ik op. Een “ geld bíjna op, hoe moet dat nou” versus “het komt goed schatje, ik vertrouw erop” moment. Vervolgd door een voornemen deze komende maand alle uitgaven scherp in de gaten te houden met vertrouwen en een nieuwe berekening.

1 februari
Werken voor onderdak. De komende 2 weken gaat Michael aan de slag met wat klussen in en om het huis, zoals het aanleggen van een elektra-verbinding van het zwembad naar de moestuin en een extra groepenkast. Het opgraven van de oude elektra-kabel uit de klei valt niet mee. Rafael vind bij het graven wel een dozijn dikke vette wormen voor aan zijn vishaakje, ze worden verzamelt in een potje. Ik denk dat ik kan lesgeven en olijfbomen snoeien tegelijk, dat wordt weer een gevalletje tekort schieten aan beide zijden. Ik hou me bij mijn eerste prio, lesgeven in de ochtend. In de middag maak ik me nuttig met ruimen van olijftakken en zorg ik voor uitgebreide lunch waar we Andrew voor uitnodigen aangezien Claire nog een week weg is. Het is wel even wennen aan de nieuwe situatie, ik voel me vaak schuldig, dat ik niet genoeg werk verricht, wat onzin is, maar toch. Michael heeft dat ook wel een beetje. Maar het is nergens voor nodig, er is een heel prettige samenwerking.

2 februari zondag
Michaël start met een klus, ik kook vast wat. In de middag maken we een wandeling op de berg achter het dorp, het ruikt heerlijk naar dennen in het bos op de heuvel, “ Harskamperdennen” zegt Roos. Het is een hele klim. De kinderen gaan pas echt in snelle pas als ze een kudde schapen achterna kunnen zitten. Eenmaal boven is het uitzicht mijn beloning, ik ben net iets verder gelopen dan de vorige keer en dan de rest en kan over de bergkam naar de andere kant kijken, daar zweven de gieren die we altijd vanaf het huis zien, maar nu een stuk dichterbij . Ik schiet een paar mooie plaatjes van het uitzicht en haast me terug om te kijken of de kinderen niet over het schapenpad naar beneden zijn geklauterd. Als ik ze niet meer zie bel ik Michaël ( die aan het begin van het lange pad is blijven zitten), en hoor als hij opneemt tot mijn opluchting de kinderstemmennop de achtergrond. Weer beneden aangekomen trakteren we onszelf op koude drankjes bij “ El Boli”, daar krijg je altijd van die hele grote flessen Fanta met een glas grote ijsklont en een bakje chips erbij.

3 februari maandag
Vandaag helpen we de buren een handje. Eigenlijk helpen we elkaar. Ik wilde heel graag een keer parapenten toen ik hoorde dat de buren een “vliegschool” hebben. Aangezien ik ( vroeger) vaak droomde dat ik van een flatgebouw viel er dan vervolgens achter kwam dat ik kon vliegen, leek het me tof dat eens echt te doen. Een tandemsprong met de buurman dacht ik eerst. Maar iets veel beters kwam voorbij, een eerste vliegles. Een van hun instructeurs moet examen doen en heeft studenten nodig…..nou daar gingen we dan, een dagje uit met het hele gezin en vader en moeder krijgen vliegles. Eerst materiaal uitzoeken, een kite met zitje en een helm in een grote rugzak, een uitleg over hoe de dag er uit zal zien, even tekenen dat we gelezen hebben dat vliegen niet zonder (levensgevaarlijk) risico is, dan rijden we naar de locatie. Een schitterende dag voor een eerste vlucht Eerst krijgen we uitleg over weer en wind dan grondhandelingen; hoe ziet je materiaal eruit en wat moet je allemaal controleren voor je de berg afrent. Het is wel concentreren geblazen, al die termen in het Engelse. Maar dan volgt het praktijk gedeelte. De kite de lucht in rennen en weer laten vallen achter je, gevolgd door een heuveltje af hollen met kite, met hele lichte passen die amper nog de grond raken omdat de wind je bijna draagt. Dan weer omhoog klimmen met de kite opgehesen als een champignon over je schouder. Netjes ophijsen moet je dat ding anders heb je bruidsmeisjes nodig, grap ik. Dat doen we zo een paar keer terwijl Kiran, de instructeur, ons aanwijzingen geeft door de radio. Het is hard werken in de felle zon heuvel af hollen en weer omhoog sjokken de omgeploegde heuvel op. Maar het is de moeite waard, we gaan heel goed en we mogen allebei een kleine vlucht maken. Dat is echt tof, los komen van de heuvel en vliegen, ik word er superblij van, zo blij dat ik spontaan in lachen uitbarst. Om een uur of twee , als we al 4 uur op locatie zijn is het goed geweest, de examinator heeft genoeg gezien, mijn benen willen ook niet meer, tijd om te stoppen. Een lesje materiaal opvouwen en dan naar huis. Wat een ervaring……

4 februari een levensles aan de olijfboom
Ik waag het om voorzichtig met een snoeischaar een paar takken uit een olijfboom te knippen. “ waar begin ik”, “ zal dit wel de goede tak zijn”, of komen er juist aan deze tak veel olijven”, “ knip ik zo een gat in de kruin”, steeds een moeilijke beslissing, “als ik het maar niet verpruts”. Als ik besluit ermee te stoppen tot Andrew terug is en om even te kijken of de kinderen goed gaan met hun huiswerk, trek ik lekker nog even wat onkruid tussen het grind van de oprijlaan vandaag. Lekker makkelijk, op zijn tijd goed voor de ontspanning, maar niet erg veel resultaat en voor korte duur. Makkelijk maar niet echt bevredigend, “is dit alles wat ik kan”. Dit doet me even denken aan mijn werk in het ziekenhuis, daar vroeg ik mezelf ook regelmatig af of dit alles was dat ik kan. Het was veilig en bekend, maar niet erg bevredigend (meer). De makkelijke weg is vaak niet de beste…..laat staan de leukste..

5 februari
Op maandag en woensdag heeft Roos paardrijles met Rosie op de manege van Sandra. Roos rijdt op Jupiter en leert veel in korte tijd, aangezien ze maar les hebben met zijn tweeën. Ze gaat met gemak in galop en springt over hindernissen Op een van die dagen maken we met zijn vieren een buitenrit. Dat is echt te gek, te paard door het Andalusisch landschap, langs olijfgaarden en met uitzicht op de groene heuvels en de ouden stad Ronda. Vandaag breng ik de meiden met de Peugeot van Nic naar de les, Rafaël gaat ook mee. Als de meiden de paarden opzadelen mogen wij een wandeling maken met Bennie een van de honden. Rafael is inmiddels niet bang meer voor honden, dat is een fijne ontwikkeling, hij loopt met Bennie aan de lijn. We kijken nog een half uurtje naar de rijkunsten van de vriendinnen Roos en Rosie. Als de paarden afgezadeld en gepoetst op stal/ in de wei staan is het inmiddels al donker. We hobbelen de lange zandweg af en rijden de vijfentwintig kilometer terug naar Algodonalis, waar ik Rosie moet afzetten bij Spaanse les. Als ik op aandringen van Rosie de afslag neem blijkt dit de verkeerde en volgt een spannende aflevering straatje keren in het pikke donker op een voor mij niet beken en Spaanse N-weg. Zonder echte afslagen of kruisingen behalve hier en daar een oprit naar iemands landgoed die niet veel meer voortstelt dan een klein stukje asfalt voor een zandpad begint. Nadat ik drie van die plekken voorbij gereden ben en inmiddels wat vaart heb verminderd weet/ durf ik de auto tot stilstand te brengen en achteruit een kleine oprit op te rijden waarbij ik de greppel links en rechts niet kan zien in het donker. Ik rij ook maar niet te ver achteruit en steek nog een keer heen en weer, pffff. Daar gaan we weer, de goede kant op. Een voordeel van een donkere weg is dat je de auto ’s van ver aan kan zien komen…… maar jeetje, zwetende handpalmen krijg ik hier wel van…

6 februari
Wat onzekere gevoelens over schoolkeuze voor Roos en een dipje in de communicatie met Michaël, waar we wel weer overheen komen.

7 februari
Vandaag gaan we opzoek naar een carpentero. Ik heb hout nodig, planken, om een kist te timmeren die tussen de voorstoelen kan, waar de kinderen om beurten kunnen zitten als we rijden en waar boodschappen in kunnen. Ik heb begrepen dat je hier in de omgeving geen bouwmarkt hebt dus mijn is hoop gevestigd op de plaatselijke timmerman. Rafael heeft zin om me te gaan dus gaat het rap met zijn huiswerk in de ochtend, in anderhalf uur zijn we er klaar mee. Het kan dus wel, met de juiste motivatie. Op zoek naar het huis van de timmerman komen we terecht op een camping. Er hangt een fijne atmosfeer, campers in verschil de soorten en maten, allemaal parapenters. Ik krijg wel weer zin om te gaan camperen als ik dit zie. Op zijn Spaans komen we bij de timmerman terecht. De eigenaresse van de camping kent de timmerman en wijst ons de weg. We parken de bus naast een stapel oud hout, waartussen ik al een paar geschikte stukken zie liggen, en kijken in de werkplaats of we iemand zien…. Niemand. Als we wat verder door lopen komen we langs wat huisjes op het terrein, twee mannen vragen wie we zoeken. “ De timmer man, ja hoor die is er” “oh ik bel m wel even ”zegt de andere man. Even later staan we in de werk plaats en komt de timmerman eraan. Hij laat ons wat planken zien en vraagt ons of hij het ook in elk aar moet zetten. Ik leg hem in het Spaans uit dat ik een Timmermans dochter ben en dat ik het wel zelf kan. Met de planken die hij verkoop zou het bijna veertig euro aan materiaal kosten, dat is veel te veel. Ik vraag hem of we de planken van de stapel buiten mogen gebruiken, we kunne ze gratis meenemen. Ik koop alleen voor twee euro scharnieren een klaar zijn we. Ik heb zin om aan de slag te gaan en begin zodra het kan. Ik kom en heel eind. Ik moet stoppen omdat het tijd is voor het avondeten en ik anders haastig werk ga afleveren. De volgende dag maak ik het rustig af.

9 februari zondag.
Michael en Roos gaan in het dorp naar de kerk en ik loop met Rafaël de ‘schapenberg’ op. Iets over uitzicht en liefde voor water en vis. We nemen het schapen pad naar beneden en schrikken ons een hoedje van een hele dikke pad, echt een hele grote, die nog harder van ons schrikt dan wij van hem, daarom is ie zo eng. Onderweg moeten we ons voorbij de twee paarden zien te manoeuvreren die de weg versperren op het bramen pad. Even moed verzamelen en daadkrachteen dan er voorzichtig maar vastberaden erlangs. Gelukkig weten we dat het dat het lieve paardjes zijn, we worden niet gemolesteerd.
Claire heeft me gevraagd wat te naaien, Ze heeft stoffen meegebracht uit Nepal en haar naaimachine heeft het begeven, dus ik ga aan de slag en naai een sprei, 5 gordijnen en 6 kussentjes. Als de naaimachine toch op tafel staat, rolt er ook een tasje voor Roos van de naaiplank en maak ik van een spijkerbroek een korte broek….en oh ja ik maak een hoeslaken op maat, dat eigenlijk veel te groot was voor het bed in de bus……Ik heb veel plezier in het maken van dingen met de hand.
‘Ja mam, jij moet je eigen restaurant beginnen.’ Roos schetst een eigen restaurant, compleet met bedrijfsplan. “Ja maar”, opper ik “mijn gerechten smaken steeds anders”. “ Als je gerechten steeds anders smaken streep je ze van de kaart en zet je ze er opnieuw op.’ ‘Ik en Rafaël dekken de tafel en papa regelt ze zaken’,( eigenlijk zo het nu ook gaat). Goed! Ik zie het voor me.......lijkt me erg leuk. En dan hier in een klein Spaans dorp? Maar een ander leven en die stap, voelt als het oversteken van de A 12. Ik sta met een been in het leven hier in Andalusië......en heb ergens nog een ander leven. Dat ik minder ga missen naarmate ik hier langer in een huis woon, waar mijn kinderen komen en gaan en hun ding kunnen doen omdat ze op bekend terrein zijn ( honden , paarden, buurmeisje, rivier), waar het leven zijn eigen tempo aangeeft. Zou ik een overstap kunnen maken ? Er volgt weer die trechter waar ik in klem kom te zitten bij die gedachte. Het zicht wordt kleiner en ik stop want ik heb geen overzicht, alsof ik los kom of zou kunnen komen van ??? Iets?, maar ik het anker niet kan hijsen omdat er knopen in de trossen zitten. Het niet ,niet willen, maar het niet kunnen loslaten.......angstig vasthouden aan het bekende dat niet perse beter is dan het nieuwe of andere...w..
Roos verteld onderweg dat ze hier een leuk leven heeft met honden en een vriendin. Alleen een half ding mist; haar vriendinnen thuis. Ik denk dat ze de switch zou kunnen maken. Zij hoeft niet te beslissen, alleen te daelen met zo’n keuze, de kinderen zitten nog niet zo vastgebakken, die zijn van zichzelf nog lekker in het moment. Dat proberen wij ook te komen op reis en lukt me de helft van de tijd. Maar een beslissing het gehaaste Haagsche leven te verruilen voor een op een aantal punten meer aantrekkelijk Spaans leven wordt in Andalusie nog niet genomen……Wellicht als we van de zomer “stikken” in de stad en terugdenken……..?????

10 februari
De laatste week breekt aan. Eerst was het even wennen, klussen voor de kost, maar uiteindelijk is het fijn zinnig bezig te zijn en het zijn leuke klussen en niet van acht tot vijf maar wanneer het komt. We maken een bonfire van het snoeiafval, en maken stapels van de gesnoeide bamboe en intussen raakt langzamerhand de bus in gereedheid. Elke keer als we met de bus naar het dorp rijden nemen we een emmer grind mee om gaten de gaten in de weg te vullen. Roos heeft haar laatste paardrijles bij Sandra. Bo slaapt nog de hele week voor Roos haar kamer. We genieten bewust nog van het ontwaken met de natuurlijke wekker van vogelgekwetter, slurpen de zonnige momenten op de patio op en eten uit een uitgebreide keuken, gerechten aan de lange blauwe tafel.

17 februari, vertrek
Aan het einde van de middag na een hele dag pakken en soppen drinken we met Andrew en Claire een kop thee en nemen we afscheid……….
We zijn er klaar voor! De tweede ronde, nog een maand of vijf. Onze geesten en lijven hebben lang genoeg ruim bewogen. De dagen zijn al voldoende lang , ( om acht uur gaat de zon op en om een uur of zeven gaat ie weer onder) ^en het is ’s nachts niet zo koud meer. De bus is voorzien van nieuwe snufjes; een extra zitplaats voorin met extra bergruimte, een watertank met kraan op het dak om een buitendouche te nemen en de verlichting is aangesloten op accu van het zonnepaneel , kan ie gewoon aan zonder dat we bang hoeven te zijn dat de bus niet meer start in de ochtend. De bakken en kasten zijn nog praktischer ingedeeld zodat we zo min mogelijk losse onderdelen hebben rondslingeren en het verplaatsen van tassen en spullen tijdens de nacht tot een minimum beperkt wordt. We hebben een fles heerlijk olijfolie uit de olijfgaard mee en een bos lavendel, om door de geur nog herinnert te worden aan de goede tijd die we hier hadden en aan de fijne mensen die we hebben leren kennen, daar zijn we erg dankbaar voor…….
Met een laaghangende zon rijden we over een slingerweg dwars door het natuurpark richting Grazalema………….. Zou het dit maal lukken een eerste geocash te vinden?