Al zes weken......

Om half tien staan we met ons hele boedeltje bovenaan de oprit, om boodschappen te doen voor een hele week en hoewel het toegestaan is voelt het een beetje verboden. Doet en beetje denken aan hoe het in oorlogstijd zou zijn, alsof we ieder moment aangehouden kunnen worden, maar er is geen kip op de weg. Als een koning in zijn rijtuig door zijn eigen bos leggen we de tien km af naar het dorp, pratend over de gezondheidsrisico’s en de sociale beperkingen in deze malle tijden en vraag ik me af of de super echt open is en of er nog wat te halen valt , met in mijn achterhoofd de beelden van de lege schappen in Nederland. Het valt gelukkig reuze mee er staan vier mensen te wachten buiten, ‘ el ultima?’, vraag ik rondkijkend. Het duurt even voor ik naar binnen mag, maar dan zijn er ook meer dan voldoende levensmiddelen, zelfs Gouda kaas, in de middelgrote spar, waar je elkaar niet echt kunt passeren op gepaste afstand. Na de zware klus geklaard te hebben , met doorzichtige plastic handschoentjes die kleven aan mijn klamme handen en een shawl om mijn mond, waarachter vandaan mijn Spaans niet zo overkomt als ik zou willen en zweet op mijn rug, trachtend afstand te bewaren, boodschappen voor een week in een klein karretje te proppen. We besluiten ook maar een flink bedrag te pinnen om wat cash op zak te hebben. Het is best spannend allemaal, ook met die gevaarlijke stier, waarvoor we toch een keertje extra over ons schouder kijken tijdens een wandelingetje langs de rivier. Maar het is een andere spanningsveld, gezonder ,anders dan de stress van het veelal gehaaste stadse leve, waar we door de tijd en onze agenda's gedreven worden, waar we jongleren tussen huishouden, kinderen, werk, partner, sociale contacten, en vaak achteraan de lijst, persoonlijke ontwikkeling en ontspanning. Waar de levensstandaard van “de buren” geld, waar je je dan ook aan tracht te conformeren en hard door blijft werken voor die dan uiteraard welverdiende en ook ernstig nodig vakantie naar een ver land, waarvan je je af kan vragen of die vakantie ( van te voren) al niet meer stress oplevert dat het af moet lossen. Een balans behouden is een knappe uitdaging, op deze manier. Wat we hier ervaren kun je hoogstens angst noemen, wat in beperkte mate kan aanzetten tot nuttig noodzakelijk verstandig handelen, dat waar het ook voor bedoeld is. Lang hebben we er niet mee van doen, als we weer aankomen op ons paradijselijk plekje aan de rivier.

We worden de komende tijd vaker bezocht door de Guardia Cevil, waarbij het ene stel uitgebreid papieren controleert en het andere komt kijken of het goed gaat met ons. Maar we hebben uiteindelijk met allemaal en gezellig gesprekje over een weer. Met een stel agenten mogen we zelfs op de foto. Nu het er naar uitziet dat we hier nog wel even zijn graaft Michael een gat in de grond achter een boompje, de poepdoos, of hier ook wel het kakgat genoemd. Als je geweest bent gooi je er een beetje aarde van de berg over heen en een takje lavendel en dan is ie weer fris voor de volgende kakker en na een poosje is alles opgeruimd door de ondergrondse…
Op een goed moment komen er werklui met hun broodtrommel en drie keer raden waar ze gaan zitten………gelukkig hebben we er ook een groot stuk plastic op liggen en merken ze er niets van. Er wordt nog meer gegraven; een stuk grasveld wordt omgeploegd door Rafaël, we beginnen een moestuin. Het ziet er heel netjes uit, een vierkant met stenen om de rand. Twee avakadopitten gaan de grond in en wat peterselie en basilicumzaadjes. De volgende ochtend doen de vogeltjes zich te goed aan de zaadjes. “Hè, wat is dat daar in die grote plas op het pad ,lange slierten zwarte bolletjes………kikkerdril. Dat is een mooie biologieles in de achtertuin.
Het wordt een sport om voorop te lopen tijdens een wandeling, dan kan je de zonnende schildpad of waterslang nog net zien voor zij zich haastig te water laten. Verse sporen van een zwijn, springen over de rotsen naar de overkant van de rivier, even snuffelen in de schuilhut van de herder om dan weer door de regen terug te keren. Maart en april zijn de regenachtigste maanden hier, het is dan ook heel groen en er groeit van alles dat heerlijk geurt, lavendel, eucalyptus kamille en meer. Hoe zou het zijn om onze neuzen weer op te halen in de van Egmondstraat? Op een goeie dag besluiten we ons geluk te beproeven en de rivier over te steken en over het hek van de buurman te springen om de berg aan de overkant te beklimmen. We hebben zulke slechte verbinding langs de rivier, eens kijken of we op de berg wat e- mail kunnen binnenhalen en verzenden. Het is een beste klim, goed voor de nodige lichaamsbeweging. Op de top kijken we uit over de slingerende rivier en de weg die er langs loopt. We bevinden ons op privé terrein en moeten eigenlijk “ binnenblijven”, wat wij gevoelsmatig vertaald hebben naar , niet te ver van huis gaan en eigenlijk niet over het hek van de buurman klimmen. Het voelt dan ook een beetje verboden en als er een auto over de weg komt duiken we achter een struik. Dat gaat zonder veel moeite, tot de boswachter zijn auto op het terrein rijdt, wij op de berg, zij bij onze bus beneden. Het lijkt wel een eeuwigheid te duren voor ze weer vertrekken terwijl we zitten te schuilen achter een struik, ons afvragend of we uit onze schuilplaats tevoorschijn moeten komen. Een malle situatie…… maar uiteindelijk bereiken we ons doel; we lezen dat Roos is aangenomen op de middelbare school van haar keuze en ik schrijf de ENMS aan om er zeker van te zijn dat Rafaël daar in september naar groep zes kan. Nadat de kinderen een film heb gedownload zetten we de afdaling in en zonder kleerscheuren of natte voeten komen we thuis, fijn! Zo is het ook fijn om regelmatig met ons Nederlands thuis te communiceren (bellen gaat redelijk hier) en ouders en familie gerust te stellen. Zo wij hier ons hebben afgevraagd of we er goed aan doen, niet naar Nederland terug te keren, zo vraagt men zicht dat thuis ook af. Maar het is duidelijk dat we er hier veilig bij zitten. Midden in de natuur, geen mens te bekennen , met een klein dorp afgesloten van de massa, om water en voedsel te halen, een retraite. Een mooie dubbele regenboog ter bevestiging van onze vertrouwen….
We maken ons comfortabel en nemen de ruimte. Rafaël zet de tent op en de spullen van de kinderen kunnen mee verhuizen. Zo hebben we wat meer bewegingsruimte in de bus en hoeven we geen verbouwing meer te houden voor het slapen gaan. Roos is niet direct enthousiast om in een tentje te slapen ( met loslopende stieren en vreemde geluiden) en zo eindig ik in de tent naast Rafaël en lig ik met gespitste oren, koude voeten en neus, tussen de koeien en zwijnen, naast Rafaël die allang in slaap is gevallen, een poging te doen in slaap te vallen. Het is pikdonker zo donker dat ik gedesoriënteerd raak In deze Quechua, speciaal ontworpen om de Zuiderlijke zomer hitte buiten te houden, zie ik geen hand voor ogen en hoor ik geluiden van krekels kikkers en een uiltje, de kletterende rivieren niet bekende geluiden...... toch best wat lawaaierig in het holst van de nacht. Ik moet ook al weer plassen maar heb geen zin mijn slaapzaal uit te kruipen.
Af en toe hoor ik een tik of tok..... wat zou het zijn.
Er waren tijden, lang geleden, dat je niet nadacht en gewoon lekker in slaap viel in je tentje...
Nu zie ik mezelf op het gras liggen met enkel een dun laagje stof tussen mij en de wilde donkerder nacht, een brakke nacht.


Ik mis nu echt contact met andere volwassenen..... zo na een dag of 20 in afzondering..... het is mooi hoor hier, werkelijk een fijn plekje........ maar man ik mis inspiratie en diep gang.


Gevolgd door een iets minder brakke nacht, het is even wennen aan een dun matrasje. Maar dan…. het uur tijdverschil…..Heerlijk dat we s avonds een uurtje langer licht zien, zeker.....maar sogges....oei.
We besluiten dan ook de wekker te zetten om het schoolprogram op tijd te laten starten, anders ben je als home scholer ....wel verloren......en aangezien je toch al een paar puntje achter liep op een echte juf en de groepsdruk van een klas, heb ik de keus toch wel laten vallen op harde maatregelen..... de wekker zetten... kinderen doen het goed als ze weten waar ze aan toe zijn; het program wordt dan ook binnen de tijd afgewerkt.......petje af voor alle betrokkenen.....
We hebben ook een weer een zonnige ochtend, dat stemt Roos positief en de vooruitblik om in de middag de berg op te gaan met zijn vader om te kijken of er nog een cadeau voor je verjaardag te bestellen valt motiveert Rafaël. Motivatie ook een belangrijk ingrediënt om kinderen te bewegen. Zo heeft een moeder ook haar behoeften en op een middag nadat ik in het zonnetje de groente voor de pasta saus heb zitten snijden trekken de gasten eropuit, krijgen we Roos ook zover en ben ik eindelijk even alleen, ‘ haleluja!’.
Het maakt me niet eens uit of ik nog sta te roeren in een saus of dat ik een hier en daar wat schoenen recht onder de bus zet....of dat ik dan toch eindelijke even op mijn gemak overdag geïnspireerd kan zijn om een verhaal te schrijven, als ik maar even alleen thuis ben.!!!
Met zijn vieren reizen en andere mensen ontmoeten is een ding maar al 20 dagen met man en kinderen vertoeven, met enkel een telefoongesprek met Dees of geen....is toch andere koek. Ik vind het knap dat Michael zo positief blijft in elke situatie die zich onder ons voordoet, ik wordt toch echt wel snel mopperig hoewel ik weet dat jullie allemaal in hetzelfde schuitje zitten......met hier en daar wat verschil in bewegingsruimte. Dus om hier even positief af te ronden; “moeders, waar je ook bent, neem je momentje”!

Begin april

Tijdens het wekelijkse ritje naar het dorp, doen we net alsof we weer on the road zijn. Voor de derde keer boodschappen gedaan in het dorp.....het went .....een beetje, de mensen kennen ons inmiddels en ik weet waar alles staat inddd super. In de apotheek krijg ik het een beetje benauwd van een hoestende oude dame met een groezelig mondkapje; een beetje verward oudje, te horen aan het moeizame gesprek dat ze voert met de apotheker achter het plastic scherm. Ik haal neusspray en keelsnoepjes voor Roos en wat amandelolie en vraag me af of de assistente zich nu afvraagt of we een Corona patiënt bij ons hebben.
Blij als ik weer buiten sta, wat een ongemakkelijke afstand moet je houden van je aardse broeders en zusters, heel onnatuurlijk, het is net of elke persoon die je tegen het lijf loopt een mogelijke gevaar kan vormen voor je gezondheid, en in een ongelukkig geval, zelfs je leven er van af kan hangen, echt onaangenaam en een gedachte die we maar weer snel loslaten, daar we dit soort mindset wel eens spontaan ziek zouden kunnen worden.. Als je maar lang genoeg aan het idee denk dat iemand je zou kunnen besmetten, ga je je vanzelf beroert voelen.
Dan weer een ritje terug.......mooi uitzicht. We rijden extra langzaam, stoppen stiekem om naar een dikke stier kijken ; deze bruine ziet er niet zo gevaarlijk uit als die zwarte met hun lange puntige blanke horens....de ganado bravo, waar wij voor zouden moeten oppassen.
Eenmaal terug op de campo ontmoeten de dueño ( landheer) van de gevaarlijke stieren en het stuk land achter ons , en hij bevestigd de vermoedens die wij inmiddels al hadden. De stieren en koeien zijn banger voor ons dan wij voor hen. We zijn ook welkom om over zijn land te wandelen; “ mi casa, su casa”. Dat is dan weer een geruststelling. Een volgende geruststelling , want daar hebben zelfs vrije vogels als wij net als anderen ook behoefte aan, komt van een andere bezoeker genaamd Guillermo of wel kort Guille.
Een verlicht figuur met nauwe banden met de natuur. Hij heeft ons zien staan vanaf de weg en komt ons vragen of het goed gaat met ons en of we nog iets nodig hebben. Hij is niet bang voor virussen, hij ziet er ook ernstig gezond uit. “Een gezond hart is een gezond lichaam”, zegt hij. Er zijn volgens hem, en wij vinden dat meer dan aannemelijk klinken, drie factoren die je gezondheid bepalen; wat je eet, wat je inademt en belangrijkst, wat je ziet en hoort, waarbij de laatste factor verwijst naar de angst die de informatie over het covid-19 virus ( hier met opzet met kleine c omdat ik het geen hoofdrol wil laten spelen in ons dagelijks leven) veroorzaakt. De angst om ziek te worden, de angst om dood te gaan, of om dierbare te verliezen. Herken je misschien dat je wel eens onrustig in slaap bent gevallen na het net nog even lezen van de laatste cijfers over het virus, of ander “ slecht nieuws” dat aan je wordt “gepresenteerd”. Iets over een oorlog of kelderende beurs, iets dat geenszins in werkelijkheid jou dag gaat beïnvloeden, maar het toch doet.
Wij besluiten dan ook de geste afscheid van elkaar te nemen met een hug, niet te ontwijken en voelen ons veilig.
’s Avonds branden we een kaarsje en delen we in een stiltemoment voor de Coronaslachtoffers . Tijdens de stilte luister ik naar de geluiden van de omgeving, die ik nog best zal gaan missen, ook al heb ik nu hang naar verder reizen, naar Portugal, de zee, een Franse charmecampimgs....en soms naar huis, naar mijn dierbaren.....

Op een ochtend in april langs een Spaans riviertje genaamd Rio Cale, badderen madeliefjes.
Badderende madeliefjes in de rivier als saunabezoeker in een vol bubbelbad. De een gaat op de ander neer. Natuurschoon , waar we zo van genieten en beschouwen als puur en waarvan we graag in harmonie deel uitmaken. Waarbij we voor het gemak vergeten dat in de circel van het leven van een madeliefje, als ze niet al eerder vertrapt worden of geplukt , na een paar weken te hebben geschitterd voor hooggeëerd publiek en te hebben gebogen voor zon en maan, hun leven eindigt. En hun stoffelijke resten zorgen voor de groei van nieuwe....
Zo ook ons harmonieuze lot......
Dat alleen getroost kan worden door besef dat we deel uitmaken van een groot geheel, het alwetende almachtige universum.

Woensdag 8 april.
Een tof moment op de berg……Rafaël “Zoomt” met zijn klasgenoten. Via een videoverbinding, georganiseerd door ouders komen de kinderen om beurten even aan het woord bij juf Heidi. Echt dik plezier om alle smoeltjes weer te zien.
En vandaag weer een bangmakertje; een waarschuwing van de boswachter; het water in de rivier kan behoorlijk hoog stijgen....niet alleen als het hier regent maar vooral in de bergen stroomopwaarts, oppassen met je kampeermiddelen dus.......
Verder volgen wat tips om naar te verhuizen mocht t nodig zijn.....die hadden we ook al gehoord van Guille. Het weer ziet er inderdaad niet vrolijk uit de komende week, veel bewolking en hier en daar periodes met regen. Zonder de warmte van de zon is het echt een stuk frisser en dragen we in de avond een winterjas. Maar als ie schijnt kan je zo in je bikini gaan zitten of poedelen in de rivier.
Met het oog op Pasen en de Semana Santa, die deze week normaal gesproken groot gevierd wordt in Sevilla onder de naam Ferria de april, hijst Michael een drie meter hoog kruis op, zet m in de grond en een hangt er lampjes in. Het is, zeker ’ s avonds een imposant gezicht. En als wij het niet zijn die de aandacht trekken van voorbijgangers, dan doet het kruis het zeker nog beter. Het kruis zal onze totem zijn, bescherming en hoop bieden en “Va con Dios!” roepen naar alle voorbijgangers.


De dag voor Pasen zijn we in het dorp, we krijgen van Guille een gastank te leen, want die van ons kan je hier in de buurt niet omwisselen. We nodigen hem uit om Pasen met ons te vieren, een uitnodiging die hij aanneemt. We maken kennis met Manuel, een vriend van Guille. Manuel heeft een klein huisje met een patio, vanwaar je de ooievaars op de kerktoren kan zien, en een aangrenzende garage, hij is chapista, automonteur, maar repareert van alles, er staat bijvoorbeeld een oude stoel uit een tractor die hij opknapt. Gastvrij als de Spanjaarden zijn, worden we uitgenodigd bij hem te komen lunchen. Michael heeft al toegestemd maar de kids en ik voelen ons er niet helemaal bij op ons gemak tijdens een reis- en contactverbod en Roos is al helemaal niet van plan lang binnen te blijven en gaat zelf terug naar de bus. Het duurt ook een eeuwigheid voordat er tekenen zijn van een serveerbare maaltijd en we beginnen ons af te vragen of we het goed wel goed begrepen hebben. Als er dan toch een maaltijd in de keuken verschijnt en Michael Roos wil gaan halen uit de bus verderop in het dorp en van plan is mij achter te laten in een huis met twee mannen die ik amper ken gaat het me te ver. We ruilen van taak. Ik begrijp goed dat de kinderen het raar vingen ik heb zelf ook een beetje moeite me op mijn gemak te voelen met de situatie.
De ongemakkelijke start wordt uiteindelijk en gezellig samenzijn met een heerlijke kippensoep, brood, kaas, wijn en koffie met zoetigheid toe. Waarbij we ruimschoots de gelegenheid krijgen ons Spaans conversatie te verbeteren. Ik ben geneigd steeds worden op te zoeken in Google translate, maar met wat moeite en uitleg begrijpen we elkaar ook goed, zo is het eigenlijk leerzamer. Na de lunch laat Guille ons een andere plek zien waar we ook zouden kunnen kamperen als het te warm wordt bij de rivier, waar we niet veel schaduw hebben. We nemen ook een kijkje op zijn campo van 3 hectaren en worden rondgeleid door het huis en over het terrein. Geheel selfsupporting is hij, met zonnepanelen voor elektra en water in grote tanks gehaald bij de bron om de hoek. Er is nog veel onder constructie en niet alles is zo degelijk als wij gewend zijn, maar jee wat een uitzicht vanaf de veranda aan de voorkant. Alles dat er staat heeft hij zelf gebouwd van gekregen materialen, dat is pas tof, je eigen huis bouwen op je eigen land. Rafaels oog valt op de oven op het terras, en als hij vertelt dat hij ,op zijn verjaardag volgen de week, pizza wil eten, volgt een uitnodiging om Rafaels verjaardag daar te vieren. We gaan helpen de vuurplaats af te bouwen met klei en daarna pizza bakken. Dat laten we ons geen twee keer zeggen.



Paasdag met Guille
Kinderen koken en verven eieren en eierdopjes van keukenrol en eierdozen, terwijl wij een beetje uitslapen. Ontbijt wordt brunch rond het middaguur, ondanks de voorbereidingen van de kinderen kost het me nog wel wat tijd een paasbuffet in elkaar te flansen en Guille is er ook pas einde van de ochtend. Hij heeft een spel genaamd ko meegenomen, bestaande uit een spelboord en een zak witte en een zak zwarte fiches, waarmee je om beurten een vakje bedekt en zo denkbeeldig een onderneming doet ( een huwelijk of relatie aangaan, en brijkransje of een bedrijf starten of anderszins een weg in slaat). Je kunt elkaar dwarsbomen, je kunt confrontaties aan gaan, zoals dat in het echt wel gebeurt ( een claimende partner of een betweter in je brijkransje), je kunt problemen ook loslaten en iets nieuws beginnen…zo schuiven de zwart/ wit dropjes over het speelveld van het denkbeeldige leven. Blijven je vechten voor je rechten, of kies je een nieuwe weg…..Guille legt uit over de levensfilosofie die er aan gekoppeld is en wij zijn geïnteresseerde luisteraars en herkennen wel wat van onze eigen keuzes…….De BBQ gaat aan we hebben er kip en hamburgers op. De kids waden door de rivier met Guille, een heerlijke dag…..

13 april, we staan hier nu 1 maand. En toeteren tegenwoordig met de ouderwetse claxon die Michaël op het dak heeft gemonteerd, naar elke voorbijganger ( meest vrachtwagens en werklui). Het is weer een verrijking van ons contact met de “ buitenwereld” en een afleiding tijdens het schoolprogramma. Zo komt er wekelijks (woensdag) een Nederlandse truck voorbij en toeteren we hard naar elkaar, Rafaël roept dan ook luidkeels “Holland”! , een emotioneel moment voor iedereen. Ik heb inmiddels de Facebook pagina van de Nederlandse Ambassade ontdekt, waar de ambassadeur meneer Versteegh, elke dag een stukje schrijft over nieuwe ontwikkelingen rondom de Lock down en verdieping over het leven in Spanje op dit moment. Het geeft me inzicht in de situatie en een beetje houvast. En elke avond een hoopvol hart , hoop op het goede nieuws van een beetje meer vrijheid. Ik moet steeds maar denken aan die arme Spaanse kindertjes die al 1 maand de deur niet uit zijn geweest. Vreselijk. Dus ook niet even een rondje fietsen dus, of heel even schommelen of rennen ( als je geen tuin hebt). Moet je toch ook niet aan denken als thuiswerkende ouders. Gelukkig denkt de minister er over om eind april de kinderen iets mee vrijheid te bieden, maar het lijkt erop dat de scholen hier niet open gaan voor de zomervakantie. Deze begint hier half juni en duurt tot september.

15 en 16 April, regen en grauw, ik wordt er inmiddels somber van. Ik weet dat we geluk hebben met dit mooie plekje waar we kunnen wonen, we zijn niet ziek, en niet bang, we kunnen buiten bewegen ( nu tussen de buien door). Maar het is deze dagen een uitdaging zo dicht op elkaar. Mijn aura raakt ingedeukt, ik verlies mijn geduld tijdens een potje pesten wanneer Rafaël maar op en neer blijft bewegen vlak voor mijn neus. Op de een of andere manier hakt dat op elkaar gepropt zitten tijdens een paar regenachtige dagen, er na 5 weken, waar sociale contacten grotendeels bestaan uit zwaaien naar voorbijgaande verkeer , wel harder in dan die paar dagen regen aan het begin van de reis in San Sebastian. Het enige waar ik wel zin is heb is wat vlaggetjes naaien voor Rafaël s verjaardag, wat ik dan ook doe, nadat iedereen is gaan slapen....het wordt half twee s nachts. De dag erna is ook niet een van mijn beste, ik smacht naar contact, wil weer reizen....neem me voor om na een week mooi weer te vertrekken. Of dat nou werkelijk gebeurt of niet, het voornemen helpt.

Vrijdag 17 april
Rafaël jarig. Wakker maken hoeft niet meer, dat is hij al. We zingen voor m en er is taart ( voorverpakte taartbodem met een puddinkje van oplospoeder, afgemeerd met foute boter en jawel hagelslag, hier te koop als taartversiering, waar het in eerste begin ook voor bedoeld was) met een ring van kaarsjes dice; “ Feliz Cumpleaños”. En jawel er zijn kadootjes, bijeen gescharreld door onze jutter, waar hij dolblij mee is. De uitnodiging van Guille om bij hem pizza te bakken in de buitenoven wordt verschoven naar zondag, vandaar dat we dan toch maar boodschappen gaan doen op zijn verjaardag. Wat op zich ook aardig is aangezien dat wel als een uitje beschouwd wordt, ondanks dat de kinderen niet uit de auto mogen in het dorp. We stappen wel even uit onderweg om paarden een wortel te geven en een lekker zelfschepijs te eten. Om de rit wat te verlengen rijden we nog een stukje voorbij onze oprit tot de grote weg en weer terug, het verboden toegangshek door en stallen ons boeltje weer uit. Veel tijd voor de voorgenomen spelletjes middag is er niet meer , maar we gaan een lekker fikkie steken want we gaan pizza's bakken en echte friet uit de geïmproviseerde frituurpan eten( gewoon een laagje zonnebloemolie in een antiaanbakpan en klaar ben je), Marshmallows ontbreken ook niet. Afsluiter is de film Hotel Transilvanie 2! Wij komen hier niets tekort dan sociale contacten en knuffels van vrienden en familie. Welke we wel missen hoor!

Zaterdag 18 april
Vrije zaterdag mooi weer. Zwemmen met bodyboard in de rivier en haren wassen....heerlijk schoon zit ik op een rots bij ondergaande zon.

19 april zondag
Dagje pizzabakken bij Quille en cement maken voor de haard en een plantenbak van oude autobanden. Terwijl het deeg rijst , gaat er in grote zwarte speciekuipen een hoop rood/bruine klei ( gewoon opgegraven op eigen land), een flinke berg paardenpoep en water. Dit wordt gemengd met onze handen. Zo plak je tegen een schot wat planten als bewapening en dan klats je het mengsel er tegenaan , nog even drogen en dan schijnt het jaren mee te gaan. Zo worden de autobanden ook afgewerkt. We werken allemaal mee, de een wat enthousiaster dan de ander, je wordt natuurlijk wel vies van dit klusje. …Handen afspoelen in een ton regenwater, even wachten tot het bruine zand gezakt is en dan kan de volgende. De pizzaatjes uit de oven zijn heerlijk, zo ook de koolsalade en de komkommer in het zuur. Uit een kruik drinken we anijswater. Dat is nog een hele kunst, de kan omhooghouden en het staaltje precies mikken zodat het in je mond terecht komt en dan nog slikken met geheven hoofd…….het lukt wel……We zijn allemaal verbaast dat het al zo laat is. Tijd om te gaan, na weer een leuke ervaring.

Maandag 20 april
Vandaag helaas geen zwemplezier in De rivier. Het is een frisse grijze dag. Na wat lichaamsbeweging is het de bedoeling dat de lessen starten om negen uur. Maar aangezien er nog even dit en even dat moet, wordt het wat later......één kind zit alleen maar te gapen weigert enige medewerking en heeft na 20 minuten nog geen som op papier.....de tijd is om en ik zeg:” zo pauze morgen verder met rekenen”. De ander wil geen tekst lezen en doet lullig. De tweede helft van de ochtend gaat het iets beter. Een spellingsles bijna af en Roos werk aan aardrijkskunde via Squla, dat we gelukkig weer kunnen ontvangen dankzij het hijsen van de hotspot in het voor Pasen opgetakelde gigantische houten kruis.
Michael doet met de hand was en de kinderen stoken een vuur te op om pizza op te bakken. We hebben het uitgevonden hoor; pita broodje door midden, daar is je bodem, insmeren met tomaten frito, chorrizzo, champignon, paprika tomaat en kaas erop....en onder een met folie afgedekte frituurmand (die op anderen dagen als vistuig gebruikt wordt) 5 minuten bakken......en klaar is je pizza...
Dat onder begeleiding van Spaanse gitaarmuziek, uit de JBL via Spotify; zo is het nog aardig gezellig na een stroeve start.....ik zit zelfs nog een uurtje te typen onder de brug waarvan ik wel wat verkleumt terugkeer.
Als ik na een wandeling met de kinderen waarbij we kletsnat worden tot de knieën door het 50 cm hoge gras, en de paraplu onze jassen ook niet meer helemaal droog houden druipend aankom bij onze bezemkast, is het lontje zo weer opgebrand, doe er nog wat joelende stoeiende lawaaipapagaaien bij op de bank 50 cm achter je, terwijl je op een plankje van 40 bij 60 tussen de natte jassen, tassen met brood en crackers, manden met fruit en groente probeert enigszins gezonde hapjes klaar te maken. En klaar ben je voor een explosie.

Dinsdag 21 april
Vandaag bezoek van een vlucht aalscholvers op weg naar het noorden, misschien wel naar Nederland of Scheveningen...
En ook weer controle van de marechaussee, 3 man sterk ......zelfde gang van zaken;” Waar komt u vandaag en hoe lang bent u hier “, “Passaporte!, “Waar doet u boodschappen?” en toch ook wel persoonlijke vraag, “Hoe oud is de bus”?

Als men eens niet bang was om dood te gaan......angst brengt ons nergens , we komen nu de voordeur niet eens meer uit.

Woensdag 22 april
Na een stroef ochtendprogramma, waarbij ik blij werd van een telefoontje van mijn broer en van Femke, zit ik nu in mijn bikini te filmen hoe Roos en Rafaël op bodyboard en met monofin door de rivier gaan. Gek hoe , de zon het humeur zo snel weer omslaat naar positief , en waarom dat dan niet lukt als het even tegenzit, 2 dage regen of een berg vaat waarmee ik moet koken....waarom moet ik dan mijn goede humeur verliezen ...Michael lijkt er geen last van te hebben....Bezoek van Guille en Alfa en Rosa brengt weer leven in de brouwerij. Ze brengen biologische cosmetica mee: zeepjes, tandpasta en iets tegen jeuk en huidirritatie , ik had eerder laten weten dat ik vaak last heb van jeuk. Roos maakt met Alfa armbandjes, we praten over levensvisie , werken om uit te geven of vrij leven zonder baas of gecontracteerd werk. Zo komen we ook meer te weten over hoe gezondheidszorg geregeld is in Spanje....geen premie, en homeopathie is verboden, als enig land in de EU. Dus hier geen medicijnman maar medicijnmaffia. De Guarda Cevil komt naar beneden uitgerekend als wij visite hebben. Weer een nieuw stel, dus ze vragen de bekende vragen en als Guille uitlegt dat hij een gasfles komt brengen ( die we voor de zekerheid even ontkoppelt hebben van het fornhuis), er komen geen problemen. We steken een vuurtje aan…….

Donderdag 23 april
Het zonnige weer zet zicht voort....zodat we na de schoolopdrachten en de warme late lunch nog heerlijk op de rotsen bij de rivier kunnen zitten. De kinderen snorkelen in het ondiepe water...

Vrijdag 24 april
Laatste schooldag......dan is het vakantie, een week, spreken we af, dan kunnen we die anderen week inlassen mochten we voor juli nog kunnen reizen.....
Alpha komt spelen met Roos en ze maken armbandjes, een spelletje doen is nog ietwat lastig communiceren met het gebrekkig Spaans van Roos en gebrekkig Engels van Alpha. De middag zwemmen de kinderen en ik kan me weiden aan wat schrijven en lezen, waar je ook bent, is dat een kwestie van je tijd gewoon claimen kom ik herhaaldelijk achter, zelfs hier, waar je zou denken dat je alle tijd van de wereld hebt.
We picknicken aan de rivier met zelfgemaakt lekkers , humus guacamole en koude rode saus met chips toast en rijst wafels.... Michael en ik delen een biertje en praten nog wat als de jonge lui terug naar kamp lopen..

Zaterdag 25 april
Boodschappen herhalende ergernis met inpakken.
Als we onderweg naar het dorp voor de wekelijkse boodschappen, stoppen om te plassen en naar zijn kippen en geiten te kijken onderweg, nodigt boer Fran ons uit en krijgen we eitjes en geitenmelk mee, weer zo een klein avontuurtje!
Na de boodschappen. Eten we bij Guille en spelen Risk totdat we in het donker naar huis moeten. Roos blijft logeren...nooit gedacht dat Roos met een vriendinnetje zou spelen in de Spaanse Corona tijd.

Zondag 26 april
Boswachter Fernando brengt ons vers brood, melk limo en snoepjes en een praatje. Dat is toch wel een fijn moment, een medemens te spreken.
En wat we allemaal niet aangeboden krijgen ,de hele reis al. Als we het ergens over hebben, staat het bij wijze van spreken en ook soms werkelijk onmiddellijk op de stoep.
Michael houdt er een lijst van bij, we hebben echt al veel gekregen. Van zonnepaneel tot snoepzak en van onverwachte bonus tot mountainbike.

Maandag april 27 Koningsdag
Thuis in de van Egmondstraat is er kleedjes markt op Facebook.
Hier horen we op radio 1 de toespraak van de Koning en worden we getrakteerd op Hollands weer.
Roos wordt thuis gebracht door Guille als Michael en ik een wandeling maken. Ze wil een hondje, een schattig puppy labrador mag ze uitzoeken bij de buurman van Guille. Nu moeten wijn haar weer teleurstellen. Intens verdriet......
Ook blijdschap vandaag want we bezoeken op Facebook de kleedjes markt van de Van Egmondstraat en doen op afstand mee aan de Bingo, wat een gezellig chaotisch gebeuren is met gefotografeerde bingokaarten en het afroepen van nummer door mijn lieve buurvrouw June via Wats app. Een knap staaltje multiloaden.
Rafaël leert via Squla het volkslied en de lievelingskleur van Máxima, om vier uur proosten we op de Koning en zingen we hem toe samen met onze straatgenoten in Nederland en zwaaien we naar elkaar via videobellen.....wat fijn om ze te zien en wat een stralend weer daar. We wandelen , als het even droog is, door de hoge bloemenvelden die inmiddels tot boven de knie komen . Dit geurenbouquet kun je in Nederland alleen halen tijdens een bezoekje aan het tuincentrum......

Dinsdag 28 april
De dagen vliegen voorbij. Terwijl we met smart wachten op groen licht om verder te kunnen reizen.....hoe mooi en fijn het hier ook is. Elke dag niets hoeven is niet bepaald mijn beste uitgangspunt. Overal waar te voor staat he.....Een telefoontje met Katja, moeder van een vriendje van Rafaël maakt me weer enthousiast over ons avontuur.....wat hebben we elkaar toch nodig.
Als er in de ochtend geen klok heerst, neem ik wat meer tijd om s morgens wat Yoga oefeningen te doen en op en neer te wandelen naar de kikkervisjespoel, waar de dikke kikkervisjes bijna allemaal zijn opgepeuzeld door de zwarte ooievaars en de reiger. Beweging stemt de geest positief, zo ook muziek......onder genot van hippe beats en bekende Nederlandse hits, smullen we van broodjes hamburger van de BBQ om erna de dag weer af te sluiten op onze rots bij de rivier. Hoeveel mensen zouden er zo bij zitten als wij nu. Een redelijk unieke situatie denk ik zo.
Met zijn vieren op de achterbank onder een dekentje kijken we Harry Potter 1 af, voor we allemaal naar bed gaan.

Woensdag 29 april
Na al die weken en al die mensen die ons inmiddels kennen ( de meeste van langsrijden toeteren en zwaaien) durf ik met een gerust hart wat verder rond te wandelen op de berg aan de overkant met Rafaël. We steken de rivier over en trekken onze schoenen aan de overkant weer aan, het gras is ook hier enorm gegroeid, plassen dat ik mijn enkels niet verzwik, een kuil zie je nl niet meer. We klimmen over het prikkeldraad en beklimmen de berg tot waar we kennen en verder......heerlijk om een nieuw stuk te verkennen. We komen een paardje en een ezel tegen, praten over wat een vlinder eigenlijk doet en dan ook over de bijtjes en de fruitbomen, de kippeneiren die kuikens worden en die, die we eten, die geen kuikens worden......en klaar is je biologieles in de vakantie.
In de verte zien we de snelweg naar Sevilla, alleen vrachtwagens komen voorbij. Aan de overkant van de rivier grazen koeien.

Donderdag 30 april
Roos krijgt bezoek van Alpha, ze heeft haar slaapzak mee en blijft logeren. En zo een tegenzin als ze had om in de tent te moeten slapen, zo snel liggen Rafaël s koffer en spullen eruit, zij slaapt met Alpha in de tent! Waar we maandag middag nog met de hand over ons hart streken en ingestemd hebben dat we in de vakantie met zijn vieren in de bus konden slapen, zo slaapt ze nu graag in de tent. Nou dat is dan ook weer opgelost, Roos kan gewoon in een tent slapen. Met een vriendinnetje ziet het leven aan een Spaans riviertje in een natuurgebied in het midden van nergens er even uit als dat van een meisje van twaalf. En dit is een mooie gelegenheid om nu toch wat Spaans te converseren. Educatie op reis.....waar geen juf of moeder aan te pas hoeft te komen...
Dit was dan ook een onderdeel van de visie op deze reis. Een andere ervaring opdoen, ontplooiing, iets anders leren dan het standaard Nederlands lesprogramma. ...zo leert de een zijn onrust te temperen of haar creativiteit te ontdekken en is de ander in zijn element zonder klok of met hengel en fuik, zwaaiend en toeterend naar ieder voorbijganger.

De maand mei staat voor de deur, nog drie maanden te gaan, wat voor avonturen staan ons nog te wachten, of niet………..